Terug van niet echt weggeweest: Al Qaeda

'Al Qaeda op het Arabische Schiereiland', de Saudi-Arabische sectie van Al Quaeda heeft de mislukte aanslag van vorige vrijdag opgeëist op een website. De vijand heeft een gezicht gekregen, een bijzonder bekend gezicht zelfs.


Niet krenterig, wel uitgekookt

Vrijdag hadden de onderbemande redacties af te rekenen met een weinig hartverwarmend kerstverhaal. De Nigeriaanse Umar Farouk Abdulmutallab had een bom willen laten ontploffen ergens tussen Schiphol en Detroit. Jasper Schuringa, een Hollander, verijdelde de aanslag. Toch een kerstverhaal dan? Ja, op voorwaarde dat nationale en internationale media betaalden voor Jaspers mediageniek kerstcadeautje. Niet krenterig, wel uitgekookt. Intussen weet heel de wereld dat Schuringa een eigen videoproductiebedrijf heeft in Amsterdam.

In zeker opzicht is de aanslag niet 'mislukt'. Bij de speech die president Obama net gaf, moest ik onwillekeurig terugdenken aan de geagiteerde toespraken van zijn voorganger. Zowel het jargon 'defeat', de toon 'we will not rest until', 'they undermine our values' als de inhoud (door de kwestie Iran erbij te sleuren) van deze speech dragen bij tot een duaal wereldbeeld.

De geest van Samuel P. Huntington

Voor Obama het zelf goed en wel beseft is de aanslag een Hollywoodsage van de reinste soort: the good guys vs. the bad guys, een heilige strijd die elke vorm van geweld rechtvaardigt. Samuel P. Huntington is één jaar en 4 dagen geleden overleden, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat hij over de plas nog kwiek en bedrijvig zijn werk doet.

Over groenheid in crisistijd

Weinigen zullen aan de klimaatconferentie in Kopenhagen een gevoel van bevrediging overgehouden hebben. Een systeem met CO2-sancties bleef vooralsnog uit, de afspraken heetten 'intenties' en de kreeftensoep was er niet te vreten.

Terwijl lichtgelovige zielen halsreikend uitkijken naar de meeting in Mexico, zijn er wat bedenkingen te maken over de floptop in Kopenhagen. Bedenkingen die de Mexicaanse hoop nu al kunnen doen verbleken.

Want opmerkelijk toch, hoe de gehele Westerse delegatie groen kleurde. Vooral bij de Amerikaanse sectie was de ommezwaai totaal. De kinderlijke optimist in u wilt die groene revolutie toeschrijven aan het aantreden van de charismatische Barack Obama. Maar er zijn verklaringen die, vanuit een Amerikaanse denkkader, meer voor de hand liggen.

Een vlaag van filantropie

Tot voor kort telde de wereld nog veel sceptici omtrent Global Warming. Vooral over de grote plas werd er geregeld smalend gedaan over dat graadje meer. Dat ze het groene gedachtegoed daar nu plots aanhangig geworden zijn, is op z'n minst opmerkelijk te noemen. Zouden Amerikanen in een bui van menslievendheid de eigen economische dada’s aan de kant willen zetten?

Niet echt. Wellicht kleurden Westerse wereldleiders groen om een heel andere reden. Wereldleiders willen zich best wel wat populariteit aanmeten door boude uitspraken te doen over een thema dat de voorbije jaren in zwang geraakt is maar niemand wil goud neertellen. Nee dat moeten de anderen maar doen want wij doorspartelen een crisisperiode.

De opkomende groeilanden, die gaandeweg belangrijkere concurrenten geworden zijn, die moeten een duit in het zakje doen. Dat hun vervaarlijke groei gelijk wat afgeremd wordt, is mooi meegenomen in tijden van crisis, nietwaar?

Gifgroen

Mogelijkerwijs kleurden Westerse wereldleiders groen van jaloezie en verdorven afgunst. Of hoe het groene gedachtegoed misbruikt kan worden om de politiek-economische status quo te behouden. Brazilië, India en China hebben gelijk dat ze zich geen groen pootje willen laten lappen. Maar intussen betaalt de aarde.

Misschien is het moment gekomen waarop we onze manier van leven fundamenteel in vraag moeten stellen.

Voor Louis, Ismail en Raina

Hij lijkt wel een sjofele, schabouwelijke versie van de Kerstman. Op zijn sandalen schuifelt hij iedere dag zachtjes over de tegels van het Brusselse metrostation Anneessens. Zijn baard is lang, grijs en vettig. Ik noem 'm Louis.

Louis

Sinds enkele dagen draagt Louis een heuse kerstmuts. Hij is er in mijn ogen alleen maar meer kerstman door geworden. Louis bedelt met zo'n gebrek aan passie dat ik hem gaan appreciëren ben. Op een manier vind ik het prachtig hoe hij zichzelf niet helemaal verliest in een meelijwekkende positie. Zo nu en dan stop ik aan Louis' klompen voeten om een muntstuk in zijn potje te mikken. Maar zelfs dan glimlacht hij niet. Louis' respect koop je niet. Nochtans heeft hij niet veel anders in de aanbieding.

Ismail

In de buurt van het metrostation, wat tevens mijn buurt is, heeft Louis enkele collega's. De zuidelijker gelegen uitgang van het metrostation wordt bemand door Ismail. Althans zo noem ik 'm. Het is vrijwel onmogelijk Ismails smekende ogen niet te kruisen op weg naar de roltrap. Ismail begroet ook alle passanten. Ik vraag me af hoe vaak per dag "salem aleikum" over zijn lippen rolt.

Raina

Op de Maurice Lemonnierlaan, voor een verlaten gebouw dat ooit een bloeiend Afrikaans reiskantoortje herbergde, zit sinds enkele weken Raina. Schommelend prevelt ze woorden in een taal die ik niet machtig ben. Al lijkt haar boodschap duidelijk genoeg om zo te begrijpen.

Daklozen op de buis

De afgelopen dagen was er wat te doen rond de daklozen in Brussel. Traditioneel zorgt de eerste winterprik voor een item in het journaal rond het thema. Maar Louis, Ismail, Raina en vele anderen zitten het hele jaar door in het metrostation. Ook wanneer de camera's weer weg zijn. Ook wanneer u en ik de benen onder de rijk gevulde kersttafel schuiven. Denkt u dan eens aan deze beroerde kerstman en zijn beklagenswaardige collega's?

Alex

Alexander rekt zich lang uit in zijn lederen bureaustoel. Weinig seconden later denderen de wieltjes over het dure parket van het studeervertrek. Hij laat zijn ogen dwalen langs de afgestofte boekenrekken, de oudmodische computer en de antieke commode uit kastanjehout. Hier, op deze plaats, heeft hij zich een onberispelijk cv bij elkaar gewerkt. De successen zijn de muren van het vertrek doordrongen, het MBA-diploma prijkt als een tastbaar bewijs aan de verste wand.

Plots klinkt een diepe zucht. Enkele plooien vervormen Alexanders jeugdige gelaat, rimpels vullen zijn bleke voorhoofd. Wat een turbulent jaar is het geweest. Papa kreeg stembandkanker maar toonde zich gelukkig taaier dan de ziekte. En dan was er nog de hele heisa rond de voorzittersverkiezingen. De media hebben hem niet gespaard, wel drie gsm’s heeft hij de afgelopen maand aan diggelen gesmeten. “Och journalisten kunnen toch zulke gemene vragen stellen”, dacht hij telkens. Alexander is op. Hij is leeg geleefd, terwijl hij daar in zijn lederen bureaustoel zit te wachten. Over enkele ogenblikken weet hij het. Of na Gwendolyn ook Marino zich gewonnen moet geven. En of hij zijn bips weldra op de Open VLD-troon mag plaatsen.

Al is Alexander er niet helemaal gerust in. De tijd dat een familienaam als een soort van politieke koevoet kon dienen, lijkt voorgoed passé. Bovendien is er een beweging ontstaan die, wars van nepotisme, een heuse guerrilla op gang trekt tegen zetelende ‘zonen en dochters van’. Resultaat is dat de competenties van politieke erfgenamen vaker in twijfel getrokken worden. Bij Jean-Jacques is dat wellicht niet geheel onterecht maar Bruno en Charles verdienen beter. Alex krijgt het nu al benauwd.

En dan is er nog iets dat Alexander bezighoudt. Met zijn 34 lentes is ie beduidend jonger dan alle vorige voorzitters. Nochtans zijn het de politieke fossielen, die dezer dagen de protagonisten zijn in de vaderlandse politiek. Het optreden van de zogenaamde ‘krokodillen’ blijft niet beperkt tot een lachwekkend verschijnen in platte tv-shows. Nee, met hun almaar corpulenter wordende lijven blijven ze wegen op het dagelijkse beleid. Of Alex de nationale cultus van de politieke fossielen zal kunnen doorbreken, is nog maar de vraag. Hij begint ongemakkelijk te wiebelen op zijn stoel. De zenuwen beginnen het over te nemen.
Alexander ademt krachtig in en weer uit. Hij snuift de lucht op. Een penetrante geur vult zijn neusgaten. Het is de geur van succes, zo blijkt.

Bart en de jolige jeugdinstelling

Opmerking vooraf

Bart en de jolige jeugdinstelling maakt deel uit van de reeks "de dolle voorstellen van Bart Somers". In dezelfde reeks verschenen ook: Bart en de anonieme abortuskliniek, Bart en de clevere camerabewaking, Bart en het prijzige stadslogo en Bart en de persoonlijke taaltest


MECHELEN- Burgemeester Bart Somers (Open VLD) haalde de nationale pers met een voorstel om een gesloten jeugdinstelling te bouwen in zijn stad tegen 2011. Hoewel de gemeenteraad, de jeugdrechtbank en lokale jeugdwerkers allemaal wel ‘een soort van’ jeugdinstelling willen in Mechelen, is er absoluut geen consensus over de precieze invulling van het voorstel. Bovendien voelen de gemeenteraad en jeugdwerkorganisaties zich gepasseerd door Somers. Het voorstel zelf noemen ze vaag en onrealistisch. “Dit is niet meer dan een mediageniek ideetje”, klinkt het.


Het lijkt erop dat burgemeester Bart Somers zijn voorstel om zelf een jeugdinstelling te bouwen slecht gecommuniceerd heeft. Gemeenteraadsleden en jeugdwerkers moesten het nieuws via televisie vernemen en ook de plaatselijke jeugdrechtbank werd niet vooraf geconsulteerd. Zowel de oppositiepartijen (CD&V, N-VA en Vlaams Belang) als coalitieparner SP.A hebben zo hun bedenkingen bij die manier van werken. “Wij geloven niet in government by announcement, we willen eerst alle pistes onderzoeken in de gemeenteraad”, klinkt het op het kabinet van Caroline Gennez.

Niet alleen de lokale politici voelen zich gepasseerd, ook bij Ivo Cornelis, een Mechelse vzw die rond bijzondere jeugdzorg werkt, zijn ze niet meteen tevreden met het voorstel. Ze verwijten Somers een gebrek aan communicatie. “Wij weten eigenlijk zelf nog altijd niet of het over een open, een halfopen of een gesloten instelling gaat”, zegt directeur Louis Janssens. Die verwarring lijkt er overigens ook te zijn bij de Mechelse politici. Burgemeester Somers heeft het over een gesloten jeugdinstelling, Groen! wil een heropvoedingstraject en bij N-VA “weten ze het niet meer”, zegt Bart De Nijn.

De oorzaak voor de spraakverwarring ligt volgens CD&V-fractieleider Karel Van Butsel bij de burgemeester zelf. “In een gesprek met kinderpsychiater Peter Adriaenssens en minister Jo Vandeurzen (CD&V) op het één-programma De Zevende Dag, keerde Somers zijn kar en was de instelling plots halfopen in plaats van gesloten. Dit is een leuk en mediageniek ideetje, maar geen voldragen voorstel”, zegt Van Butsel. “Als Somers echt een doeltreffend voorstel had willen formuleren, dan had hij vooraf met alle actoren en bevoegde ministers moeten praten” ,stelt hij.

Een gerecycleerd idee

Zowel Vlaams Belang als CD&V stellen dat de burgemeester aan hen schatplichtig is. “Vlaams Belang deed enkele jaren geleden een gelijkaardig voorstel maar dat werd toen unaniem, dus ook door Somers, afgekeurd in de gemeenteraad” , zegt Frank Creyelman (Vlaams Belang). En ook CD&V wou in 2000 al eens een gesloten jeugdinstelling openen. Het voorstel stootte toen op juridische en nimby (Not in my backyard)-bezwaren. Vraag is of Somers’ voorstel nu een grotere overlevingskans heeft. Jeugdrechter Van Bauwel denkt van niet: “de burgemeester is niet bevoegd, alleen de hogere overheden kunnen jeugdinstellingen openen.” Verder kan ook het nimby-effect het voorstel nog ondermijnen. Schepen van Openbare werken Greet Geypen (Open VLD) wil voorlopig nog niet kwijt waar de jeugdinstelling precies zou komen.

Mediastunt?

Jeugdwerkers, de jeugdrechtbank en de oppositiepartijen geloven niet dat er in 2011 effectief een jeugdinstelling zal zijn in Mechelen. “Dit is een mediastunt”, vinden de oppositiepartijen. De Standaard kaderde het voorstel in een poging van de in onmin geraakte politicus om een politieke comeback te maken (DS, 14/11). Na de kwestie rond Dirk Vijnck was Somers immers van het nationale politieke toneel verdwenen en met het opmerkelijke voorstel doorbrak hij plots de maandenlange stilte rond zijn figuur.

In elk geval doet de Mechelse burgervader met het voorstel ook een goede zaak in de lokale politiek. Hij koos voor een thema dat gevoelig ligt bij de Mechelaars: de strijd tegen criminaliteit leverde het Vlaams Belang er al jarenlang een basis voor electoraal succes. Mocht de jeugdinstelling er effectief komen in 2011 dan levert dat Somers een gedroomde uitgangspositie op voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.

Lieve kleine pyjama

Kopenhagen - Terwijl de politieke prominenten zich op de klimaattop beraden over de opwarming van de aarde, draai ik mijn centrale verwarming alvast wat minder hard. Een plichtsbewuste, maar impulsieve daad zegt u? Niets is minder waar, ik nam mijn voorzorgen.

Want lezers, de goedheilige man die eergisterennacht met paard en enkele neokoloniale zwartjes apenkuren uithaalde op uw daken, bracht mij uit Spanje een schitterende pyjama zodat 's winters koude nachten mij niet meer deren kunnen.

Maar eigenlijk, zo vroeg ik me af, waar zou het woord pyjama vandaan komen? Het drie lettergrepen tellend verbum leek een mysterie. Reden genoeg dus om me te verdiepen in de etymologie van het niet zelden foutief gespelde woord pyjama.

Het woord is afgeleid van het Hindi-woord pajama, dat dan weer een Hindi-vertaling zou zijn van het Perzische پايجامه . Engelse kolonisten brachten de naam en ook het kledingstuk vanuit India naar onze regionen. Welke grappenmaker van pajama uiteindelijk pyjama gemaakt heeft, kan Wikipedia me niet vertellen. Wat je er wel kan lezen, is een even hilarische als fundamentele definitie van het mij begeesterende woord.

"Een pyjama is een kledingstuk voor de nacht en wordt gedragen tijdens bedtijd. Het is (onder normale omstandigheden) niet gebruikelijk een pyjama overdag te dragen, behalve 's avonds en 's ochtends in de eigen familiekring. De pyjama heeft de status van privékleding."

Let hoe Wikipedia haar gebruikers voorziet van de geldende sociale codes. Zelfs een marsmannetje weet na het lezen van voorgaande paragraaf wanneer het wenselijk is om een pyjama te dragen. Wie wist trouwens dat een " pyjama met korte broek soms een shortama genoemd wordt"?

Ramses Shaffy zingt vecht huilt bidt lacht werkt en bewondert niet meer

Treurig nieuws voor de fans van het Nederlandse lied: vanmorgen is zanger en acteur Ramses Shaffy overleden in Amsterdam. Shaffy leed al geruime tijd aan slokdarmkanker. De zanger en acteur is 76 geworden en leidde een turbulent leven. Na de grote successen kende de chansonnier barre tijden. Een langdurige alcoholverslaving had hem met de ziekte van Korsakov opgezadeld. Tijdens zijn leven was Shaffy de onverbeterlijke rebel, de woordkunstenaar en de ultieme inspirator. Ramses Shaffy's kringen zullen nog lang over de plas deinen.

Hoe waardiger eindigen dan met Shaffy's eigen woorden.

Ik zal ook wel een keertje sterven,
daar kom ik echt niet onderuit.
Ik laat mijn liedjes dan maar zwerven,
en verder zoek je het maar uit.
(uit Laat me)

Over hengelen en B.B. King

Wanneer je hengelt naar baars komt er al eens een verdwaalde aal aan je weerhaak hangen. In die situatie kan je, zeker met een aal, twee kanten uit. Of je gooit het verminkte visje terug in het water en laat het daar rotten en stinken tot z'n mistroostig levenseinde, of je maakt van de dood een deugd en mikt het ooit vreugdig zwemmende schepsel samen met bloem en wat groen in een kookpot, in de hoop dat je vrienden ervan zullen smullen.

Wel beste lezers, mij overkwam vandaag iets soortgelijks. Ik zag mijn pogingen om een lijvige cursus te memoriseren gehinderd door een aanhoudende stroom bizarre ideeën. De dwangmatige drijfveer voor mijn onbedoeld gefilosofeer was het ontdekken van de ultieme metafoor. De voor publicatie vatbare bedenksels, presenteer ik hier als leesvoer met wat groen en een geurige bloem. Want beste lezer, ik koos voor de strategie van de kookpot. Eet gerust mee.

Iedereen wil die druppel zijn die kringen maakt tot lang na z'n val.

De zwijgspiraal: geen voorbehoedsmiddel meer efficiënt tegen maatschappelijke verandering.

Liet ik u toch op uw honger zitten? Doe u tegoed aan Blues Boys King en diens heldendicht over zijn besnaarde levensgezel Lucille en vergeet al het vorige.

Punch slag en full swing voor Tiger Woods

Het kan de groten der aarde niet altijd meezitten. Tiger Woods, de eerste sportmiljardair ooit, parkeerde zijn Cadillac iets te enthousiast tegen een brandkraan aan. Na wat heen- en weergezwaai (zijn 'swing' schijnt etherisch) mocht hij stukjes boomschors van tussen zijn tanden flossen. Zonder veel erg, zo blijkt. Want inmiddels mocht Tiger het ziekenhuis en de overijverige tandartsassistentes al verlaten.

Al hadden Amerikaanse media eerst wel paniek gezaaid door 'Tiger Woods Seriously Injured in Car Accident' te koppen. In elk geval joeg het nieuws over de immens populaire golfkampioen de tellers van Google Trends naar notabele hoogtes.

Bukken voor Bukowski

Het hoeft niet altijd brandend actueel te zijn. Het hoeft ook niet altijd over Marie Vinck, Rihanna en andere figuren die veel Google-hits genereren te gaan. (Ziezo daar bent u! welkom) Nee, het mag eens over Charles Bukowski gaan.

De in 1994 overleden Amerikaanse schrijver en dichter verliet de wereld op 74-jarige leeftijd als een bijzonder controversieel en veelbesproken figuur. Zijn werk is voornamelijk autobiografisch en beschrijft in een harde en ongegeneerde stijl zijn leven. Een leven dat zich vooral in de bars van Los Angeles afspeelde.

Het volledige levensverhaal van Henry Charles Bukowski uit de doeken doen in één blogpost zou naast oneerbiedig ook volstrekt onmogelijk zijn. Maar een gedicht van de onvolprezen schrijver maakt veel goed.

So Now?

by Charles Bukowski

the words have come and gone,
I sit ill.
the phone rings, the cats sleep.
Linda vacuums.
I am waiting to live,
waiting to die.
I wish I could ring in some bravery.
it's a lousy fix
but the tree outside doesn't know:
I watch it moving with the wind
in the late afternoon sun.
there's nothing to declare here,
just a waiting.
each faces it alone.
Oh, I was once young,
Oh, I was once unbelievably
young!

uit Transit magazine, 1994

Rekenen met Michael Jackson

Wacko Jacko was een held. Dat alles wat de Amerikaanse popster aangeraakt heeft in goud veranderd is, bleek gisteren nog op een veiling in het New Yorkse Hard Rock Café. Daar werd de witte glitterhandschoen die de King Of Pop droeg tijdens een concert in 1983 verkocht aan een zakenman uit Hongkong. Over de exacte prijs die voor het hebbeding neergeteld werd, waren niet alle nieuwsbronnen het eens.

a) 255 000 pond, zo beweerde de Britse boulevardkrant the Sun
b) 350 000 dollar, zei Fox News
c) 420 000 dollar, klinkt het bij CNN
d) 235 000 euro, zeiden De Standaard, deredactie.be

Toegegeven, niet alle redacties zijn slechte rekenaars en de nieuwsmakers hebben het, zo blijkt na Google's omrekenenwerk, in essentie maar over twee verschillende bedragen.

The Sun en Cnn meldden dat de glitterglove het Hard Rock Café voor 282 176,329 euro verlaten heeft. Fox, de Vlaamse kranten en de redactie hadden het respectievelijk over 234 301,781 en 235 000 euro.

Is zo'n telfout het einde van de wereld? Helemaal niet en zeker niet bij dit onschuldige nieuwsitem. Maar er zijn nieuwsberichten waarbij een verschil van 47 874,548 euro wel van cruciaal belang kan zijn.

Met een dergelijk bedrag zouden online shoppers vandaag (op Cyber monday)overigens heel wat pret kunnen beleven.

Cultus van de politieke fossielen

Het opdissen van markante politici uit een vorig decennium lijkt zo stilaan een vaderlandse traditie te worden. De coryfeeën van weleer moesten het afgelopen jaar geen heimwee hebben naar de politieke spotlights. Eyskens, Martens, Van Rompuy en Dehaene: ze mochten allemaal een prominente rol spelen in de Grote Institutionele Crisis-show. Dat de oude garde mee aan de basis ligt van de staatsschuld en de huidige institutionele crisis, lijkt hen al lang christelijk vergeven.

Voormalig premier Wilfried Martens (CD&V) werd gisteravond door de koning ingeschakeld als bemiddelaar om een procedure uit te werken voor de communautaire onderhandelingen(DS, 21/11/09). Uit die keuze blijkt dat de vorst het hete hangijzer van de staatshervorming absoluut niet toevertrouwt aan de huidige lichting beleidsmakers.

Na de Europese promotie van Van Rompuy, is er een initiatiefnemer nodig die de staatshervorming weer uit het slop kan trekken. De kaarten voor Leterme liggen niet al te best in Wallonië, daar leverde LeSoir onlangs nog sluitend bewijs voor. Maar de vraag blijft of Wilfried Martens' onderhandelingspositie zoveel gunstiger is. Het politieke fossiel wordt er gekarikaturiseerd als een botte flamingant.

Dat niet verkozen, door de koning aangeduide figuren wezenlijke veranderingen moeten teweegbrengen, doet twijfels rijzen bij het democratisch gehalte van ons land.

Dialectiek met rockallures

Het concept van Them Crooked Vultures is eenvoudig en niet geheel onbeproefd: zet enkele doorwinterde rockmuzikanten aan het jammen en genereer een geluid dat de klanken van hun vorige bands in een gloeiende synthese overstijgt. Kortom: schep dialectiek met rockallures. Het resultaat is niet altijd innoverende toonkunst, maar wel bijna altijd een commerciële voltreffer.

Deze poging om het origineel te overklassen is niet geheel onverdienstelijk. Al hadden Josh Homme, John Paul Jones en Dave Grohl er wel een behoorlijke uitdaging aan: de leden van de ‘supergroep’ moesten respectievelijk terugblikken op het repertoire van Queens of the Stone Age, Led Zeppelin en Foo Fighters. En dan vergeten we Nirvana, Eagles of Death Metal en de onvolprezen groep Kyuss nog.

In elk geval komen Josh Homme en Dave Grohl verder dan een potje jammen met hun idool John Paul Jones. Stevige gitaarpartijen, een sobere drum en stevige baslijntjes maken van de titelloze plaat een potig schijfje pure stoner-rock. Dat het gezelschap inspiratie putte uit het eigen rockverleden, mag blijken uit de nummers.‘Elephants’ is een ontmoeting tussen Led Zeppelin en Queens of the Stone Age, Mind Eraser (No Chaser) een rendez-vous met Qotsa en Foo Fighters. ‘Scumbag Blues’ lijkt recht uit de jaren 70 geplukt en dan betovert John Paul Jones het nummer nog eens met een schitterende baslijn ook: een oorgasme voor elke rechtgeaarde bassist. Het slotnummer‘Spinning in Daffodils’ heeft iets apocalyptisch. De invloed van Josh Homme is merkbaar op de hele cd, maar vooral dit laatste nummer zou door een weinig oplettende luisteraar abusievelijk een 'voortreffelijk Queens of the Stone Age-wijsje' genoemd kunnen worden. Wat mij betreft is het overigens het beste nummer van de plaat.

Vanaf vandaag kan u zich het album aanschaffen en ik zal u niet tegenhouden.

Snelheid! Kwaliteit?

Als nieuwsminnend individu kan ik initiatieven als ihavenews.be en 4040 alleen maar toejuichen. Burgers die als nieuwsbronnen fungeren: het klinkt allemaal fantastisch democratisch, interactief en hedendaags. Een essentiële voorwaarde is wel dat met die informatie gewerkt wordt volgens de codes die van toepassing zijn op het werken met andere nieuwsbronnen. Informatie controleren is wellicht de voornaamste van die codes. Dat het persbureau in een hoax koningin Fabiola's overlijden aankondigde, is een uiting van een fundamentele fout op de Belga-redactie.

Of het Belga een les zal wezen, kan u zelf uittesten. Plaats uw meest originele nepbericht hier en kijk of Belga er wat mee aanvangt.

Het was overigens al de vierde keer dat Fabiola's overlijden aangekondigd werd. Eerder gebeurde dat al op de websites van vrt, Gazet van Antwerpen en De Morgen. Snel nieuws online brengen is prima. Daartoe gebruik maken van burgerlijke bronnen is dat ook. Maar of de journalistieke code en kwaliteit er door die snelheid aan mogen geloven is een andere kwestie.

De dictatuur van de vrijheid

Met My Queen Karo brengt Dorothée van den Berghe een eerlijk en bij momenten rauw drama over het leven in een hippiecommune. Het verhaal speelt zich af in het Amsterdam van de jaren 70 en portretteert op een grandioos onversneden manier het opgroeien van een eigenwijs kind in een nog veel eigenwijzere omgeving.

Het verhaal lijkt recht vanuit het hart te komen en daar is een duidelijke reden voor. Dorothée zou zelf een wezenlijk deel van haar jeugd doorgebracht hebben in een Amsterdamse commune. Al heeft niet alleen de levenservaring van de regisseur ervoor gezorgd dat wij opgezogen werden door het verhaal. De acteerprestatie van Anna Franziska Jäger, die de jonge en impulsieve Karo vertolkt, is ronduit adembenemend. “Zij speelt Karo niet, zij is Karo”, merkte Humo terecht op.

Dorothée van den Berghe vertelt haar verhaal met zulk een fijn gevoel voor symboliek, dat we onwillekeurig moesten denken aan de grote Franse cineast François Truffaut en zijn l’enfant sauvage (1970). Het filmgenieke schommelen dat tot symbool verwordt, de zorgvuldig uitgedachte mise-en-scène en de cast van schitterende jonge acteurs maken van My Queen Karo een Truffautiaans meesterwerk.

Buiten de stilistische kenmerken om, stemt de film ook tot nadenken. Dorothée toont de vrijheid als een fundamentele paradox. Want de vrijheid kan een dictatuur zijn, die puur menselijke emoties en gedachten onverwijld de mond snoert. In de commune moet iedereen vrij zijn.

Godverdomse dagen

Het mocht een woelig weekend heten voor de schrijvende pers. Zo hadden we het vonnis in de zaak Lefevere versus Het Laatste Nieuws en de discussies naar aanleiding van het vechtgesprek tussen Vankrunkelsven en Rik Van Cauwelaert in Phara. Als klap op de vuurpijl werd Fabiola’s heengaan per abuis op de webpagina van De Morgen aangekondigd. Toch heeft het nepbericht wellicht de minst ingrijpende consequenties voor de journalistieke professie.

Het vonnis in de rechtszaak die Patrick Lefevere aanspande tegen enkele journalisten van Het Laatste Nieuws was duidelijk. Twee hoofdredacteurs en journalist Maarten Michielssens mogen in de buidel tasten: 600.000 euro morele schadevergoeding voor de manager van Quick step-Innergetic en Yvan Vanmol, de arts van het team. De aantijgingen omtrent dopinggebruik in de ploeg van Lefevere stoelden op ongefundeerde en zelfs verzonnen gegevens, oordeelde de rechtbank van eerste aanleg in Brussel. Dat een burgerlijke rechtbank journalisten op hun civiele verantwoordelijkheid wijst, is ietwat merkwaardig. Peter Vandermeersch van De Standaard vindt zo’n signaal ook nodig (DS,02/11). De reactie van de Vlaamse Vereniging voor Journalisten doet in elk geval vermoeden dat er weinig ruimte is voor zelfkritiek en -reflectie. Ze toonde zich ‘ontzet’ naar aanleiding van het vonnis en heeft ‘met verbazing’ kennis genomen van de veroordeling.

Een verzuchting die weleens gehoord wordt, is dat het journaille niet zelf rechter moet spelen. Het grootste probleem is dat journalisten beschuldigen en veroordelen zonder de spelregels die verbonden zijn aan het rechtssysteem te respecteren. Beschuldigingen uiten op grond van ongecontroleerde of oncontroleerbare informatie wordt zelden als een achtenswaardige praktijk gezien. Nochtans groeit de trieste lijst voorbeelden wekelijks aan.

In en vooral na het twistgesprek tussen Patrik Vankrunkelsven en Rik Van Cauwelaert in Phara dook het onderwerp ook al op. Zonder veel soesa leek de Knack-hoofdredacteur de klacht van stalking en huisvredebreuk die tegen Vankrunkelsven loopt, om te buigen tot een beschuldiging. Vankrunkelsven kaatste terug door te stellen dat het blad zich al jarenlang schuldig maakte aan ongefundeerde tirades en beschuldigingen tegen zijn persoon. Even later noemde Vankrunkelsven Karel De Gucht als de persoon die lekte naar Knack, een beschuldiging die Van Cauwelaert gedecideerd ‘onzin’ noemde. Verderop in het vertoog spatte de haat nog meer van het scherm en Phara kon de gemoederen nog maar moeilijk bedaren.

Het eindresultaat was een sensationeel stukje televisie dat een weinig fraai beeld schetst van zowel politiek als journalistiek. Jammer.Voor de politiek. Maar zeker ook voor de journalistiek en haar imago.

Dit is geen blog

De tekst “Why I blog” van Andrew Sullivan is nuttig leesvoer voor elk beginnend blogtalent. Naast een nuchtere analyse van de blogpraktijk reikt Sullivan zijn epigonen ook concrete tips and tricks aan. Het zijn tips die aanzetten tot actie en durf, of in elk geval toch tot zelfreflectie.

Sullivan omschrijft het bloggen als “a spontaneous expression of instant thought”. Dat klopt, want als een bloggend schrijver relevant wil zijn, zal die zich ‘in het nu’ moeten uitlaten. Oud nieuws is iets voor historici, dementerenden en krantenlezers, het ‘nu’ vormt de eeuwige deadline voor elk rechtschapen blogger. Voor die laatste zit er dus weinig anders op dan zich te laten leiden door de écriture automatique. Nochtans is dat lichtvoetig tikken aan secondewijzertempo niet zonder gevaar. Niet-anonieme bloggers verbinden hun naam met iedere post op hun blog. In een poging om gezichtsverlies en plein public te vermijden, kan de verstarring het halen van het lef of kan een streven naar perfectionisme de actualiteitswaarde van het bericht fnuiken.

Al goochelend met metaforen zegt Andrew Sullivan over een blog: “if it stops moving, it dies. If it stops paddling, it sinks.” Gelijk heeft hij, al lijkt het soms ook: “if it moves the wrong way, it may approach a waterfall”. Een foute zet kan je je reputatie kosten.

Er zijn twee conclusies die ik kan trekken na het lezen van “Why I blog”. Eén: ik ben nog geen onbevreesd blogger. Twee: dit is nog geen blog. Maar ik werk eraan.

Vaya Con Dios: zo waren ze niet gekomen

Een Franstalig album was waarschijnlijk het laatste waarop de fans van het eerste uur zaten te wachten. Maar goed, c'est comme ça. Durven verrassen mag een lovenswaardige eigenschap heten en dat zullen adepten van Dani Klein ook na ‘Comme on est venu’ nog beamen. In 47 beklijvende minuten schippert de Brusselse tussen melancholie en berusting, presenteert ze haar diepste zielenroerselen en stampt ze driftig tegen heilige huisjes aan. En dat doet ze allemaal met een voortreffelijke zin voor lyriek.
Hoe doorleefd de teksten ook mogen zijn, de heftige jaren zijn Dani niet op de stem gesprongen. Ze klinkt nog even sexy als ze eruitzag in 1986 en haar stemgeluid heeft de kenmerken van een goede kaas: niet ontrand, bij momenten heerlijk smeuïg en ook na jaren in een stoffige kelder nog verrassend appetijtelijk.

De halfbakken fan die alleen in instant hits geïnteresseerd is, bespaart zich best een vergeefse speurtocht en spaart beter nog even door voor de nieuwe van K3. Al hoort ie de op tempo gebrachte heruitgave van Pauvre Diable een kans te geven. De keuze voor de albumtitel ’Comme on est venu’ is onjuist. Want zo waren ze helemaal niet gekomen. Maar dat geeft niet.

Wanneer de stuurlui van wal steken

Terwijl de politieke partijen druk doende waren dissidenten de mond te snoeren of een open oorlog over de partijvoorzitter te voeren, schopte Rik Torfs keet met een verontrustend bericht. “De professor kerkelijk recht heeft besloten een eigen politieke partij op te richten”, lazen we in De Standaard op 17/10. Maar de tranen (of ze nu van vreugde of eerder van verdriet waren, laten we even in het midden) waren nauwelijks opgedroogd of het VRT-journaal strooide al wat ‘zou’ in de soep.

Het lijkt erop dat de Coreliokranten wat voorbarig waren toen ze het artikel, doof voor Torfs’ voorwaardelijke wijs, uit hun pen toverden. Hoe dan ook, de consternatie is nu compleet en het electoraat wacht met ingehouden adem op de professors politieke aantrede bij de federale verkiezingen van 2011. Kritische stemmen bemerkten de als bij wonder geschiedde timing van de annunciatie. Want als u wil weten wat Rik Torfs precies in zijn mars voert, zal u zich toch eerst zijn nieuwste boek ‘Wie gaat er dan de wereld redden?’ moeten aanschaffen. Voor zijn signatuur op uw persoonlijk exemplaar wordt u met plezier doorverwezen naar zijn kraampje op de 73ste Boekenbeurs later deze maand.

Misschien blijft Torfs wel gewoon de man in de marge en was het allemaal maar een zwanske, een plaisanterie die het humorgehalte van zijn tussenkomsten in ‘De slimste mens’ moeiteloos had kunnen evenaren. En misschien was het wel op de set van die succesvolle televisiequiz dat hij het lumineuze idee gekregen had. Kennelijk had een deelname aan ‘de slimste mens’ Bart De Wever geen electorale windeieren gelegd...

Wat er ook van zij, mediavriend Torfs opperde laatst nog dat het “de huidige politiek aan creativiteit ontbreekt" (De Tijd, 17/10). Allemaal goed en wel, maar dan zal hij toch zelf ook creatief voor de dag moeten komen. Een eerste stap is het verzinnen van een creatieve naam voor zijn politieke beweging. Ik hielp hem een handje en kwam tot het besef dat het geen eenvoudige klus wordt:

- de EPMHEDEAWIZWW:
Een populistisch mopje hier en daar en alles wat ik zeg wordt waar
- de CVEMDUVAPD:
Club voor erudiete mensen die uit verveling aan politiek doen
- de RMOP?NAMRT:
Rectoraat, media of politiek? Niets amorfs met Rik Torfs

U merkt het, mijn zoektocht leverde slechts weinig welluidende namen op die bovendien eerder aan Pakistaanse terreurorganisaties doen denken dan aan degelijke, Vlaamse, katholieke partijnamen. Of ik naar aanleiding van mijn zwakke vondsten mea culpa wil slaan? I take the fifth amendment want wat kan ik het helpen dat de naam ‘Spirit’ al eerder benut werd. Toch ben ik er rotsvast van overtuigd dat de professor nog een marktgerichte naam zal weten te verzinnen. Het zal een kiesvriendelijke naam worden, een naam die zal verkopen net als zijn boek en zijn half schuine moppen.
Veel geluk, professor!

PANTA RHEI

Er zijn er die je omarmen.
Er zijn er die je koesteren en laten begaan.
Maar er zijn er veel meer die je haten, die tegen je vechten.
Een ongelijke strijd want jij bent onverbiddelijk,
je slaat *bim bam* toe en gaat verder als was er niets aan de hand.
Soms lijkt het of je niet vooruit wil, dan volg ik elke stap die je zet.
En even vaak ga je te snel. Dan wil ik je een halt toeroepen.
Maar jij luistert niet naar mij. Jij laat je door niemand kisten. Wat ben je prachtig machtig.
Ik kan je niet raken. Je tikt me voorbij.

Sommigen denken: de mijne komt nog wel.
Sommigen hebben voor ze het goed en wel beseffen de hunne al gehad.

De helaasheid der Europese dingen

In Dublin en Brussel hangt nog de weeë geur van achtergebleven bodempjes champagne. Toch is er reden om de onbezorgde vreugde van vorige week wat te temperen. De ‘yes’ van de Ieren is nog geen ‘yes’ voor Lissabon, zolang de Poolse president Lech Kaczynski en zijn Tsjechische ambtsgenoot Vaclav Klaus het verdrag niet geratificeerd hebben. De Poolse president heeft laten blijken dat hij de Ieren in hun beslissing zal volgen. Tot zover het goede nieuws.

De champagne drinkende menigte had zich kunnen verslikken in het probleem dat de Tsjechische president ondertussen schept. De eurosceptische Klaus onderneemt voortdurend pogingen om het verdrag te dwarsbomen. De Tsjechische premier Jan Fischer mag dan wel verkondigen dat ‘Tsjechië het verdrag nog voor eind 2009 gaat ratificeren’(DM, 08/10), Klaus’ verzet lijkt niet zo makkelijk aan de kant te schuiven. In een Europees doemscenario slaagt Klaus erin de ratificatie uit te stellen tot na de Britse verkiezingen, die bijna zeker door de eurosceptische conservatieven zullen gewonnen worden. De conservatieven plannen na hun verkiezingswinst een nieuw referendum en beogen daarbij een Britse terugtrekking uit het Europese spel.

Ondertussen is het vertragen van het ratificatieproces zowat een specialiteit aan het worden van de Tsjechische president. EU-voorzitter Reinfeldt trok gisteren nog wit weg toen Klaus hem per telefoon meedeelde dat hij nog een voetnoot wilt toevoegen(DS, 09/10). Toch kan verwacht worden dat de politieke druk op Klaus danig zal oplopen dat ie zal bezwijken en -desnoods met het mes op de keel- zijn krabbeltje onder het verdrag zal zetten. Lissabon kan gered worden van de helaasheid, zo lijkt het.

Maar…
het hele doemscenario daargelaten, rest Europa een veel fundamenteler probleem. Men zou zich kunnen afvragen wat de daadkracht is van een Europa dat niet gedragen wordt door alle nationale leiders, laat staan door alle Europese burgers. Zij die het verdrag goedkeurden omwille van politieke of economische druk, maar niet achter de inhoud ervan staan, blijven eurosceptisch of Europa-onverschillig. Dat amper 43,2% van de Europese kiezers naar de stembus trok in juni kan als een signaal gezien worden.

De plankenvloer van de Irish pub kleeft nog van de kwistig gemorste Guinness. Het is er moeilijk lopen, in de pub en helaas ook in de Europese Unie.

En daar rolt ie dan...

Geruime poos geleden dat ik het nog zo bestierf van het lachen als gisteravond. In wat een legendarisch televisiemoment hoort te worden, snaterde Piet Huysentruyt erop los in zijn eigen West-Vlengels. Het Pfaffiaans tafereel ontplooide zich op het ogenblik dat SOS Piet in Carolina’s flat arriveerde. De bedeesde Spaanse had Piets SOS-hulp ingeroepen om haar fajitas wat meer cachet te geven. Een rijzig taaldrama loerde om de hoek want Carolina sprak alleen maar een mondje Engels.

Inderdaad, de taalbarrière liet de anders zo pedante West-Vlaming aanvankelijk wat onbeholpen overkomen. Maar al snel herpakte Huysentruyt zich voor het brandende oog van de camera. Met herwonnen moed sprak de tv-kok Carolina en zijn trouw publiek toe “this is multifunctional SOS Piet”, prees hij zichzelf trots aan. De zelfverklaarde polyglot waagde zich vervolgens aan wat gedurfde taalreceptjes: “krokante vegetabelekes”, “goed brown gebakken chicken” en “then you get a korstje”.

Piet maakte al helemaal gehakt van de taalbarrière wanneer hij Carolina waarschuwde voor “a mess from your welste”. Alsof het bezoek haar nog niet genoeg ontredderd had, zag ze vervolgens zijn “smoeleke changing a bit”. Gelukkig kon het kneusje hem aan het eind van het programma plezieren. Op Vlaanderens meest geïmiteerde vraagzin (wat hebben we vandaag heleerd?) antwoordde ze tot Piets groot jolijt “ with the deksel on it”.

Iedereen die mee wil genieten van Piets taalspektakel klikt hier.

De teerling is geworpen.

Terwijl de Rubicon achter me leegloopt, treed ik net als mijn vriend Julius een land vol uitdagingen tegemoet. Dat doe ik gezwind, want ik voel me gedragen door u, kritische lezer. Hoe oneffen de paden in Blogland ook mogen zijn, u loopt met me mee.

Blogger.com mag u dan wel een volger noemen, onbesuisd volgen zal u me niet. U zal me tegenspreken, terechtwijzen en bij momenten vervloeken. Maar precies daarom zal ik u waarderen.