Alex

Alexander rekt zich lang uit in zijn lederen bureaustoel. Weinig seconden later denderen de wieltjes over het dure parket van het studeervertrek. Hij laat zijn ogen dwalen langs de afgestofte boekenrekken, de oudmodische computer en de antieke commode uit kastanjehout. Hier, op deze plaats, heeft hij zich een onberispelijk cv bij elkaar gewerkt. De successen zijn de muren van het vertrek doordrongen, het MBA-diploma prijkt als een tastbaar bewijs aan de verste wand.

Plots klinkt een diepe zucht. Enkele plooien vervormen Alexanders jeugdige gelaat, rimpels vullen zijn bleke voorhoofd. Wat een turbulent jaar is het geweest. Papa kreeg stembandkanker maar toonde zich gelukkig taaier dan de ziekte. En dan was er nog de hele heisa rond de voorzittersverkiezingen. De media hebben hem niet gespaard, wel drie gsm’s heeft hij de afgelopen maand aan diggelen gesmeten. “Och journalisten kunnen toch zulke gemene vragen stellen”, dacht hij telkens. Alexander is op. Hij is leeg geleefd, terwijl hij daar in zijn lederen bureaustoel zit te wachten. Over enkele ogenblikken weet hij het. Of na Gwendolyn ook Marino zich gewonnen moet geven. En of hij zijn bips weldra op de Open VLD-troon mag plaatsen.

Al is Alexander er niet helemaal gerust in. De tijd dat een familienaam als een soort van politieke koevoet kon dienen, lijkt voorgoed passé. Bovendien is er een beweging ontstaan die, wars van nepotisme, een heuse guerrilla op gang trekt tegen zetelende ‘zonen en dochters van’. Resultaat is dat de competenties van politieke erfgenamen vaker in twijfel getrokken worden. Bij Jean-Jacques is dat wellicht niet geheel onterecht maar Bruno en Charles verdienen beter. Alex krijgt het nu al benauwd.

En dan is er nog iets dat Alexander bezighoudt. Met zijn 34 lentes is ie beduidend jonger dan alle vorige voorzitters. Nochtans zijn het de politieke fossielen, die dezer dagen de protagonisten zijn in de vaderlandse politiek. Het optreden van de zogenaamde ‘krokodillen’ blijft niet beperkt tot een lachwekkend verschijnen in platte tv-shows. Nee, met hun almaar corpulenter wordende lijven blijven ze wegen op het dagelijkse beleid. Of Alex de nationale cultus van de politieke fossielen zal kunnen doorbreken, is nog maar de vraag. Hij begint ongemakkelijk te wiebelen op zijn stoel. De zenuwen beginnen het over te nemen.
Alexander ademt krachtig in en weer uit. Hij snuift de lucht op. Een penetrante geur vult zijn neusgaten. Het is de geur van succes, zo blijkt.