Voor Louis, Ismail en Raina

Hij lijkt wel een sjofele, schabouwelijke versie van de Kerstman. Op zijn sandalen schuifelt hij iedere dag zachtjes over de tegels van het Brusselse metrostation Anneessens. Zijn baard is lang, grijs en vettig. Ik noem 'm Louis.

Louis

Sinds enkele dagen draagt Louis een heuse kerstmuts. Hij is er in mijn ogen alleen maar meer kerstman door geworden. Louis bedelt met zo'n gebrek aan passie dat ik hem gaan appreciëren ben. Op een manier vind ik het prachtig hoe hij zichzelf niet helemaal verliest in een meelijwekkende positie. Zo nu en dan stop ik aan Louis' klompen voeten om een muntstuk in zijn potje te mikken. Maar zelfs dan glimlacht hij niet. Louis' respect koop je niet. Nochtans heeft hij niet veel anders in de aanbieding.

Ismail

In de buurt van het metrostation, wat tevens mijn buurt is, heeft Louis enkele collega's. De zuidelijker gelegen uitgang van het metrostation wordt bemand door Ismail. Althans zo noem ik 'm. Het is vrijwel onmogelijk Ismails smekende ogen niet te kruisen op weg naar de roltrap. Ismail begroet ook alle passanten. Ik vraag me af hoe vaak per dag "salem aleikum" over zijn lippen rolt.

Raina

Op de Maurice Lemonnierlaan, voor een verlaten gebouw dat ooit een bloeiend Afrikaans reiskantoortje herbergde, zit sinds enkele weken Raina. Schommelend prevelt ze woorden in een taal die ik niet machtig ben. Al lijkt haar boodschap duidelijk genoeg om zo te begrijpen.

Daklozen op de buis

De afgelopen dagen was er wat te doen rond de daklozen in Brussel. Traditioneel zorgt de eerste winterprik voor een item in het journaal rond het thema. Maar Louis, Ismail, Raina en vele anderen zitten het hele jaar door in het metrostation. Ook wanneer de camera's weer weg zijn. Ook wanneer u en ik de benen onder de rijk gevulde kersttafel schuiven. Denkt u dan eens aan deze beroerde kerstman en zijn beklagenswaardige collega's?