De dictatuur van de vrijheid

Met My Queen Karo brengt Dorothée van den Berghe een eerlijk en bij momenten rauw drama over het leven in een hippiecommune. Het verhaal speelt zich af in het Amsterdam van de jaren 70 en portretteert op een grandioos onversneden manier het opgroeien van een eigenwijs kind in een nog veel eigenwijzere omgeving.

Het verhaal lijkt recht vanuit het hart te komen en daar is een duidelijke reden voor. Dorothée zou zelf een wezenlijk deel van haar jeugd doorgebracht hebben in een Amsterdamse commune. Al heeft niet alleen de levenservaring van de regisseur ervoor gezorgd dat wij opgezogen werden door het verhaal. De acteerprestatie van Anna Franziska Jäger, die de jonge en impulsieve Karo vertolkt, is ronduit adembenemend. “Zij speelt Karo niet, zij is Karo”, merkte Humo terecht op.

Dorothée van den Berghe vertelt haar verhaal met zulk een fijn gevoel voor symboliek, dat we onwillekeurig moesten denken aan de grote Franse cineast François Truffaut en zijn l’enfant sauvage (1970). Het filmgenieke schommelen dat tot symbool verwordt, de zorgvuldig uitgedachte mise-en-scène en de cast van schitterende jonge acteurs maken van My Queen Karo een Truffautiaans meesterwerk.

Buiten de stilistische kenmerken om, stemt de film ook tot nadenken. Dorothée toont de vrijheid als een fundamentele paradox. Want de vrijheid kan een dictatuur zijn, die puur menselijke emoties en gedachten onverwijld de mond snoert. In de commune moet iedereen vrij zijn.