Het concept van Them Crooked Vultures is eenvoudig en niet geheel onbeproefd: zet enkele doorwinterde rockmuzikanten aan het jammen en genereer een geluid dat de klanken van hun vorige bands in een gloeiende synthese overstijgt. Kortom: schep dialectiek met rockallures. Het resultaat is niet altijd innoverende toonkunst, maar wel bijna altijd een commerciële voltreffer.
Deze poging om het origineel te overklassen is niet geheel onverdienstelijk. Al hadden Josh Homme, John Paul Jones en Dave Grohl er wel een behoorlijke uitdaging aan: de leden van de ‘supergroep’ moesten respectievelijk terugblikken op het repertoire van Queens of the Stone Age, Led Zeppelin en Foo Fighters. En dan vergeten we Nirvana, Eagles of Death Metal en de onvolprezen groep Kyuss nog.
In elk geval komen Josh Homme en Dave Grohl verder dan een potje jammen met hun idool John Paul Jones. Stevige gitaarpartijen, een sobere drum en stevige baslijntjes maken van de titelloze plaat een potig schijfje pure stoner-rock. Dat het gezelschap inspiratie putte uit het eigen rockverleden, mag blijken uit de nummers.‘Elephants’ is een ontmoeting tussen Led Zeppelin en Queens of the Stone Age, Mind Eraser (No Chaser) een rendez-vous met Qotsa en Foo Fighters. ‘Scumbag Blues’ lijkt recht uit de jaren 70 geplukt en dan betovert John Paul Jones het nummer nog eens met een schitterende baslijn ook: een oorgasme voor elke rechtgeaarde bassist. Het slotnummer‘Spinning in Daffodils’ heeft iets apocalyptisch. De invloed van Josh Homme is merkbaar op de hele cd, maar vooral dit laatste nummer zou door een weinig oplettende luisteraar abusievelijk een 'voortreffelijk Queens of the Stone Age-wijsje' genoemd kunnen worden. Wat mij betreft is het overigens het beste nummer van de plaat.
Vanaf vandaag kan u zich het album aanschaffen en ik zal u niet tegenhouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten