Het opdissen van markante politici uit een vorig decennium lijkt zo stilaan een vaderlandse traditie te worden. De coryfeeën van weleer moesten het afgelopen jaar geen heimwee hebben naar de politieke spotlights. Eyskens, Martens, Van Rompuy en Dehaene: ze mochten allemaal een prominente rol spelen in de Grote Institutionele Crisis-show. Dat de oude garde mee aan de basis ligt van de staatsschuld en de huidige institutionele crisis, lijkt hen al lang christelijk vergeven.
Voormalig premier Wilfried Martens (CD&V) werd gisteravond door de koning ingeschakeld als bemiddelaar om een procedure uit te werken voor de communautaire onderhandelingen(DS, 21/11/09). Uit die keuze blijkt dat de vorst het hete hangijzer van de staatshervorming absoluut niet toevertrouwt aan de huidige lichting beleidsmakers.
Na de Europese promotie van Van Rompuy, is er een initiatiefnemer nodig die de staatshervorming weer uit het slop kan trekken. De kaarten voor Leterme liggen niet al te best in Wallonië, daar leverde LeSoir onlangs nog sluitend bewijs voor. Maar de vraag blijft of Wilfried Martens' onderhandelingspositie zoveel gunstiger is. Het politieke fossiel wordt er gekarikaturiseerd als een botte flamingant.
Dat niet verkozen, door de koning aangeduide figuren wezenlijke veranderingen moeten teweegbrengen, doet twijfels rijzen bij het democratisch gehalte van ons land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten