De tekst “Why I blog” van Andrew Sullivan is nuttig leesvoer voor elk beginnend blogtalent. Naast een nuchtere analyse van de blogpraktijk reikt Sullivan zijn epigonen ook concrete tips and tricks aan. Het zijn tips die aanzetten tot actie en durf, of in elk geval toch tot zelfreflectie.
Sullivan omschrijft het bloggen als “a spontaneous expression of instant thought”. Dat klopt, want als een bloggend schrijver relevant wil zijn, zal die zich ‘in het nu’ moeten uitlaten. Oud nieuws is iets voor historici, dementerenden en krantenlezers, het ‘nu’ vormt de eeuwige deadline voor elk rechtschapen blogger. Voor die laatste zit er dus weinig anders op dan zich te laten leiden door de écriture automatique. Nochtans is dat lichtvoetig tikken aan secondewijzertempo niet zonder gevaar. Niet-anonieme bloggers verbinden hun naam met iedere post op hun blog. In een poging om gezichtsverlies en plein public te vermijden, kan de verstarring het halen van het lef of kan een streven naar perfectionisme de actualiteitswaarde van het bericht fnuiken.
Al goochelend met metaforen zegt Andrew Sullivan over een blog: “if it stops moving, it dies. If it stops paddling, it sinks.” Gelijk heeft hij, al lijkt het soms ook: “if it moves the wrong way, it may approach a waterfall”. Een foute zet kan je je reputatie kosten.
Er zijn twee conclusies die ik kan trekken na het lezen van “Why I blog”. Eén: ik ben nog geen onbevreesd blogger. Twee: dit is nog geen blog. Maar ik werk eraan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten