Terug van niet echt weggeweest: Al Qaeda

'Al Qaeda op het Arabische Schiereiland', de Saudi-Arabische sectie van Al Quaeda heeft de mislukte aanslag van vorige vrijdag opgeëist op een website. De vijand heeft een gezicht gekregen, een bijzonder bekend gezicht zelfs.


Niet krenterig, wel uitgekookt

Vrijdag hadden de onderbemande redacties af te rekenen met een weinig hartverwarmend kerstverhaal. De Nigeriaanse Umar Farouk Abdulmutallab had een bom willen laten ontploffen ergens tussen Schiphol en Detroit. Jasper Schuringa, een Hollander, verijdelde de aanslag. Toch een kerstverhaal dan? Ja, op voorwaarde dat nationale en internationale media betaalden voor Jaspers mediageniek kerstcadeautje. Niet krenterig, wel uitgekookt. Intussen weet heel de wereld dat Schuringa een eigen videoproductiebedrijf heeft in Amsterdam.

In zeker opzicht is de aanslag niet 'mislukt'. Bij de speech die president Obama net gaf, moest ik onwillekeurig terugdenken aan de geagiteerde toespraken van zijn voorganger. Zowel het jargon 'defeat', de toon 'we will not rest until', 'they undermine our values' als de inhoud (door de kwestie Iran erbij te sleuren) van deze speech dragen bij tot een duaal wereldbeeld.

De geest van Samuel P. Huntington

Voor Obama het zelf goed en wel beseft is de aanslag een Hollywoodsage van de reinste soort: the good guys vs. the bad guys, een heilige strijd die elke vorm van geweld rechtvaardigt. Samuel P. Huntington is één jaar en 4 dagen geleden overleden, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat hij over de plas nog kwiek en bedrijvig zijn werk doet.

Over groenheid in crisistijd

Weinigen zullen aan de klimaatconferentie in Kopenhagen een gevoel van bevrediging overgehouden hebben. Een systeem met CO2-sancties bleef vooralsnog uit, de afspraken heetten 'intenties' en de kreeftensoep was er niet te vreten.

Terwijl lichtgelovige zielen halsreikend uitkijken naar de meeting in Mexico, zijn er wat bedenkingen te maken over de floptop in Kopenhagen. Bedenkingen die de Mexicaanse hoop nu al kunnen doen verbleken.

Want opmerkelijk toch, hoe de gehele Westerse delegatie groen kleurde. Vooral bij de Amerikaanse sectie was de ommezwaai totaal. De kinderlijke optimist in u wilt die groene revolutie toeschrijven aan het aantreden van de charismatische Barack Obama. Maar er zijn verklaringen die, vanuit een Amerikaanse denkkader, meer voor de hand liggen.

Een vlaag van filantropie

Tot voor kort telde de wereld nog veel sceptici omtrent Global Warming. Vooral over de grote plas werd er geregeld smalend gedaan over dat graadje meer. Dat ze het groene gedachtegoed daar nu plots aanhangig geworden zijn, is op z'n minst opmerkelijk te noemen. Zouden Amerikanen in een bui van menslievendheid de eigen economische dada’s aan de kant willen zetten?

Niet echt. Wellicht kleurden Westerse wereldleiders groen om een heel andere reden. Wereldleiders willen zich best wel wat populariteit aanmeten door boude uitspraken te doen over een thema dat de voorbije jaren in zwang geraakt is maar niemand wil goud neertellen. Nee dat moeten de anderen maar doen want wij doorspartelen een crisisperiode.

De opkomende groeilanden, die gaandeweg belangrijkere concurrenten geworden zijn, die moeten een duit in het zakje doen. Dat hun vervaarlijke groei gelijk wat afgeremd wordt, is mooi meegenomen in tijden van crisis, nietwaar?

Gifgroen

Mogelijkerwijs kleurden Westerse wereldleiders groen van jaloezie en verdorven afgunst. Of hoe het groene gedachtegoed misbruikt kan worden om de politiek-economische status quo te behouden. Brazilië, India en China hebben gelijk dat ze zich geen groen pootje willen laten lappen. Maar intussen betaalt de aarde.

Misschien is het moment gekomen waarop we onze manier van leven fundamenteel in vraag moeten stellen.

Voor Louis, Ismail en Raina

Hij lijkt wel een sjofele, schabouwelijke versie van de Kerstman. Op zijn sandalen schuifelt hij iedere dag zachtjes over de tegels van het Brusselse metrostation Anneessens. Zijn baard is lang, grijs en vettig. Ik noem 'm Louis.

Louis

Sinds enkele dagen draagt Louis een heuse kerstmuts. Hij is er in mijn ogen alleen maar meer kerstman door geworden. Louis bedelt met zo'n gebrek aan passie dat ik hem gaan appreciëren ben. Op een manier vind ik het prachtig hoe hij zichzelf niet helemaal verliest in een meelijwekkende positie. Zo nu en dan stop ik aan Louis' klompen voeten om een muntstuk in zijn potje te mikken. Maar zelfs dan glimlacht hij niet. Louis' respect koop je niet. Nochtans heeft hij niet veel anders in de aanbieding.

Ismail

In de buurt van het metrostation, wat tevens mijn buurt is, heeft Louis enkele collega's. De zuidelijker gelegen uitgang van het metrostation wordt bemand door Ismail. Althans zo noem ik 'm. Het is vrijwel onmogelijk Ismails smekende ogen niet te kruisen op weg naar de roltrap. Ismail begroet ook alle passanten. Ik vraag me af hoe vaak per dag "salem aleikum" over zijn lippen rolt.

Raina

Op de Maurice Lemonnierlaan, voor een verlaten gebouw dat ooit een bloeiend Afrikaans reiskantoortje herbergde, zit sinds enkele weken Raina. Schommelend prevelt ze woorden in een taal die ik niet machtig ben. Al lijkt haar boodschap duidelijk genoeg om zo te begrijpen.

Daklozen op de buis

De afgelopen dagen was er wat te doen rond de daklozen in Brussel. Traditioneel zorgt de eerste winterprik voor een item in het journaal rond het thema. Maar Louis, Ismail, Raina en vele anderen zitten het hele jaar door in het metrostation. Ook wanneer de camera's weer weg zijn. Ook wanneer u en ik de benen onder de rijk gevulde kersttafel schuiven. Denkt u dan eens aan deze beroerde kerstman en zijn beklagenswaardige collega's?

Alex

Alexander rekt zich lang uit in zijn lederen bureaustoel. Weinig seconden later denderen de wieltjes over het dure parket van het studeervertrek. Hij laat zijn ogen dwalen langs de afgestofte boekenrekken, de oudmodische computer en de antieke commode uit kastanjehout. Hier, op deze plaats, heeft hij zich een onberispelijk cv bij elkaar gewerkt. De successen zijn de muren van het vertrek doordrongen, het MBA-diploma prijkt als een tastbaar bewijs aan de verste wand.

Plots klinkt een diepe zucht. Enkele plooien vervormen Alexanders jeugdige gelaat, rimpels vullen zijn bleke voorhoofd. Wat een turbulent jaar is het geweest. Papa kreeg stembandkanker maar toonde zich gelukkig taaier dan de ziekte. En dan was er nog de hele heisa rond de voorzittersverkiezingen. De media hebben hem niet gespaard, wel drie gsm’s heeft hij de afgelopen maand aan diggelen gesmeten. “Och journalisten kunnen toch zulke gemene vragen stellen”, dacht hij telkens. Alexander is op. Hij is leeg geleefd, terwijl hij daar in zijn lederen bureaustoel zit te wachten. Over enkele ogenblikken weet hij het. Of na Gwendolyn ook Marino zich gewonnen moet geven. En of hij zijn bips weldra op de Open VLD-troon mag plaatsen.

Al is Alexander er niet helemaal gerust in. De tijd dat een familienaam als een soort van politieke koevoet kon dienen, lijkt voorgoed passé. Bovendien is er een beweging ontstaan die, wars van nepotisme, een heuse guerrilla op gang trekt tegen zetelende ‘zonen en dochters van’. Resultaat is dat de competenties van politieke erfgenamen vaker in twijfel getrokken worden. Bij Jean-Jacques is dat wellicht niet geheel onterecht maar Bruno en Charles verdienen beter. Alex krijgt het nu al benauwd.

En dan is er nog iets dat Alexander bezighoudt. Met zijn 34 lentes is ie beduidend jonger dan alle vorige voorzitters. Nochtans zijn het de politieke fossielen, die dezer dagen de protagonisten zijn in de vaderlandse politiek. Het optreden van de zogenaamde ‘krokodillen’ blijft niet beperkt tot een lachwekkend verschijnen in platte tv-shows. Nee, met hun almaar corpulenter wordende lijven blijven ze wegen op het dagelijkse beleid. Of Alex de nationale cultus van de politieke fossielen zal kunnen doorbreken, is nog maar de vraag. Hij begint ongemakkelijk te wiebelen op zijn stoel. De zenuwen beginnen het over te nemen.
Alexander ademt krachtig in en weer uit. Hij snuift de lucht op. Een penetrante geur vult zijn neusgaten. Het is de geur van succes, zo blijkt.

Bart en de jolige jeugdinstelling

Opmerking vooraf

Bart en de jolige jeugdinstelling maakt deel uit van de reeks "de dolle voorstellen van Bart Somers". In dezelfde reeks verschenen ook: Bart en de anonieme abortuskliniek, Bart en de clevere camerabewaking, Bart en het prijzige stadslogo en Bart en de persoonlijke taaltest


MECHELEN- Burgemeester Bart Somers (Open VLD) haalde de nationale pers met een voorstel om een gesloten jeugdinstelling te bouwen in zijn stad tegen 2011. Hoewel de gemeenteraad, de jeugdrechtbank en lokale jeugdwerkers allemaal wel ‘een soort van’ jeugdinstelling willen in Mechelen, is er absoluut geen consensus over de precieze invulling van het voorstel. Bovendien voelen de gemeenteraad en jeugdwerkorganisaties zich gepasseerd door Somers. Het voorstel zelf noemen ze vaag en onrealistisch. “Dit is niet meer dan een mediageniek ideetje”, klinkt het.


Het lijkt erop dat burgemeester Bart Somers zijn voorstel om zelf een jeugdinstelling te bouwen slecht gecommuniceerd heeft. Gemeenteraadsleden en jeugdwerkers moesten het nieuws via televisie vernemen en ook de plaatselijke jeugdrechtbank werd niet vooraf geconsulteerd. Zowel de oppositiepartijen (CD&V, N-VA en Vlaams Belang) als coalitieparner SP.A hebben zo hun bedenkingen bij die manier van werken. “Wij geloven niet in government by announcement, we willen eerst alle pistes onderzoeken in de gemeenteraad”, klinkt het op het kabinet van Caroline Gennez.

Niet alleen de lokale politici voelen zich gepasseerd, ook bij Ivo Cornelis, een Mechelse vzw die rond bijzondere jeugdzorg werkt, zijn ze niet meteen tevreden met het voorstel. Ze verwijten Somers een gebrek aan communicatie. “Wij weten eigenlijk zelf nog altijd niet of het over een open, een halfopen of een gesloten instelling gaat”, zegt directeur Louis Janssens. Die verwarring lijkt er overigens ook te zijn bij de Mechelse politici. Burgemeester Somers heeft het over een gesloten jeugdinstelling, Groen! wil een heropvoedingstraject en bij N-VA “weten ze het niet meer”, zegt Bart De Nijn.

De oorzaak voor de spraakverwarring ligt volgens CD&V-fractieleider Karel Van Butsel bij de burgemeester zelf. “In een gesprek met kinderpsychiater Peter Adriaenssens en minister Jo Vandeurzen (CD&V) op het één-programma De Zevende Dag, keerde Somers zijn kar en was de instelling plots halfopen in plaats van gesloten. Dit is een leuk en mediageniek ideetje, maar geen voldragen voorstel”, zegt Van Butsel. “Als Somers echt een doeltreffend voorstel had willen formuleren, dan had hij vooraf met alle actoren en bevoegde ministers moeten praten” ,stelt hij.

Een gerecycleerd idee

Zowel Vlaams Belang als CD&V stellen dat de burgemeester aan hen schatplichtig is. “Vlaams Belang deed enkele jaren geleden een gelijkaardig voorstel maar dat werd toen unaniem, dus ook door Somers, afgekeurd in de gemeenteraad” , zegt Frank Creyelman (Vlaams Belang). En ook CD&V wou in 2000 al eens een gesloten jeugdinstelling openen. Het voorstel stootte toen op juridische en nimby (Not in my backyard)-bezwaren. Vraag is of Somers’ voorstel nu een grotere overlevingskans heeft. Jeugdrechter Van Bauwel denkt van niet: “de burgemeester is niet bevoegd, alleen de hogere overheden kunnen jeugdinstellingen openen.” Verder kan ook het nimby-effect het voorstel nog ondermijnen. Schepen van Openbare werken Greet Geypen (Open VLD) wil voorlopig nog niet kwijt waar de jeugdinstelling precies zou komen.

Mediastunt?

Jeugdwerkers, de jeugdrechtbank en de oppositiepartijen geloven niet dat er in 2011 effectief een jeugdinstelling zal zijn in Mechelen. “Dit is een mediastunt”, vinden de oppositiepartijen. De Standaard kaderde het voorstel in een poging van de in onmin geraakte politicus om een politieke comeback te maken (DS, 14/11). Na de kwestie rond Dirk Vijnck was Somers immers van het nationale politieke toneel verdwenen en met het opmerkelijke voorstel doorbrak hij plots de maandenlange stilte rond zijn figuur.

In elk geval doet de Mechelse burgervader met het voorstel ook een goede zaak in de lokale politiek. Hij koos voor een thema dat gevoelig ligt bij de Mechelaars: de strijd tegen criminaliteit leverde het Vlaams Belang er al jarenlang een basis voor electoraal succes. Mocht de jeugdinstelling er effectief komen in 2011 dan levert dat Somers een gedroomde uitgangspositie op voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.

Lieve kleine pyjama

Kopenhagen - Terwijl de politieke prominenten zich op de klimaattop beraden over de opwarming van de aarde, draai ik mijn centrale verwarming alvast wat minder hard. Een plichtsbewuste, maar impulsieve daad zegt u? Niets is minder waar, ik nam mijn voorzorgen.

Want lezers, de goedheilige man die eergisterennacht met paard en enkele neokoloniale zwartjes apenkuren uithaalde op uw daken, bracht mij uit Spanje een schitterende pyjama zodat 's winters koude nachten mij niet meer deren kunnen.

Maar eigenlijk, zo vroeg ik me af, waar zou het woord pyjama vandaan komen? Het drie lettergrepen tellend verbum leek een mysterie. Reden genoeg dus om me te verdiepen in de etymologie van het niet zelden foutief gespelde woord pyjama.

Het woord is afgeleid van het Hindi-woord pajama, dat dan weer een Hindi-vertaling zou zijn van het Perzische پايجامه . Engelse kolonisten brachten de naam en ook het kledingstuk vanuit India naar onze regionen. Welke grappenmaker van pajama uiteindelijk pyjama gemaakt heeft, kan Wikipedia me niet vertellen. Wat je er wel kan lezen, is een even hilarische als fundamentele definitie van het mij begeesterende woord.

"Een pyjama is een kledingstuk voor de nacht en wordt gedragen tijdens bedtijd. Het is (onder normale omstandigheden) niet gebruikelijk een pyjama overdag te dragen, behalve 's avonds en 's ochtends in de eigen familiekring. De pyjama heeft de status van privékleding."

Let hoe Wikipedia haar gebruikers voorziet van de geldende sociale codes. Zelfs een marsmannetje weet na het lezen van voorgaande paragraaf wanneer het wenselijk is om een pyjama te dragen. Wie wist trouwens dat een " pyjama met korte broek soms een shortama genoemd wordt"?

Ramses Shaffy zingt vecht huilt bidt lacht werkt en bewondert niet meer

Treurig nieuws voor de fans van het Nederlandse lied: vanmorgen is zanger en acteur Ramses Shaffy overleden in Amsterdam. Shaffy leed al geruime tijd aan slokdarmkanker. De zanger en acteur is 76 geworden en leidde een turbulent leven. Na de grote successen kende de chansonnier barre tijden. Een langdurige alcoholverslaving had hem met de ziekte van Korsakov opgezadeld. Tijdens zijn leven was Shaffy de onverbeterlijke rebel, de woordkunstenaar en de ultieme inspirator. Ramses Shaffy's kringen zullen nog lang over de plas deinen.

Hoe waardiger eindigen dan met Shaffy's eigen woorden.

Ik zal ook wel een keertje sterven,
daar kom ik echt niet onderuit.
Ik laat mijn liedjes dan maar zwerven,
en verder zoek je het maar uit.
(uit Laat me)