Over hengelen en B.B. King

Wanneer je hengelt naar baars komt er al eens een verdwaalde aal aan je weerhaak hangen. In die situatie kan je, zeker met een aal, twee kanten uit. Of je gooit het verminkte visje terug in het water en laat het daar rotten en stinken tot z'n mistroostig levenseinde, of je maakt van de dood een deugd en mikt het ooit vreugdig zwemmende schepsel samen met bloem en wat groen in een kookpot, in de hoop dat je vrienden ervan zullen smullen.

Wel beste lezers, mij overkwam vandaag iets soortgelijks. Ik zag mijn pogingen om een lijvige cursus te memoriseren gehinderd door een aanhoudende stroom bizarre ideeën. De dwangmatige drijfveer voor mijn onbedoeld gefilosofeer was het ontdekken van de ultieme metafoor. De voor publicatie vatbare bedenksels, presenteer ik hier als leesvoer met wat groen en een geurige bloem. Want beste lezer, ik koos voor de strategie van de kookpot. Eet gerust mee.

Iedereen wil die druppel zijn die kringen maakt tot lang na z'n val.

De zwijgspiraal: geen voorbehoedsmiddel meer efficiënt tegen maatschappelijke verandering.

Liet ik u toch op uw honger zitten? Doe u tegoed aan Blues Boys King en diens heldendicht over zijn besnaarde levensgezel Lucille en vergeet al het vorige.

Punch slag en full swing voor Tiger Woods

Het kan de groten der aarde niet altijd meezitten. Tiger Woods, de eerste sportmiljardair ooit, parkeerde zijn Cadillac iets te enthousiast tegen een brandkraan aan. Na wat heen- en weergezwaai (zijn 'swing' schijnt etherisch) mocht hij stukjes boomschors van tussen zijn tanden flossen. Zonder veel erg, zo blijkt. Want inmiddels mocht Tiger het ziekenhuis en de overijverige tandartsassistentes al verlaten.

Al hadden Amerikaanse media eerst wel paniek gezaaid door 'Tiger Woods Seriously Injured in Car Accident' te koppen. In elk geval joeg het nieuws over de immens populaire golfkampioen de tellers van Google Trends naar notabele hoogtes.

Bukken voor Bukowski

Het hoeft niet altijd brandend actueel te zijn. Het hoeft ook niet altijd over Marie Vinck, Rihanna en andere figuren die veel Google-hits genereren te gaan. (Ziezo daar bent u! welkom) Nee, het mag eens over Charles Bukowski gaan.

De in 1994 overleden Amerikaanse schrijver en dichter verliet de wereld op 74-jarige leeftijd als een bijzonder controversieel en veelbesproken figuur. Zijn werk is voornamelijk autobiografisch en beschrijft in een harde en ongegeneerde stijl zijn leven. Een leven dat zich vooral in de bars van Los Angeles afspeelde.

Het volledige levensverhaal van Henry Charles Bukowski uit de doeken doen in één blogpost zou naast oneerbiedig ook volstrekt onmogelijk zijn. Maar een gedicht van de onvolprezen schrijver maakt veel goed.

So Now?

by Charles Bukowski

the words have come and gone,
I sit ill.
the phone rings, the cats sleep.
Linda vacuums.
I am waiting to live,
waiting to die.
I wish I could ring in some bravery.
it's a lousy fix
but the tree outside doesn't know:
I watch it moving with the wind
in the late afternoon sun.
there's nothing to declare here,
just a waiting.
each faces it alone.
Oh, I was once young,
Oh, I was once unbelievably
young!

uit Transit magazine, 1994

Rekenen met Michael Jackson

Wacko Jacko was een held. Dat alles wat de Amerikaanse popster aangeraakt heeft in goud veranderd is, bleek gisteren nog op een veiling in het New Yorkse Hard Rock Café. Daar werd de witte glitterhandschoen die de King Of Pop droeg tijdens een concert in 1983 verkocht aan een zakenman uit Hongkong. Over de exacte prijs die voor het hebbeding neergeteld werd, waren niet alle nieuwsbronnen het eens.

a) 255 000 pond, zo beweerde de Britse boulevardkrant the Sun
b) 350 000 dollar, zei Fox News
c) 420 000 dollar, klinkt het bij CNN
d) 235 000 euro, zeiden De Standaard, deredactie.be

Toegegeven, niet alle redacties zijn slechte rekenaars en de nieuwsmakers hebben het, zo blijkt na Google's omrekenenwerk, in essentie maar over twee verschillende bedragen.

The Sun en Cnn meldden dat de glitterglove het Hard Rock Café voor 282 176,329 euro verlaten heeft. Fox, de Vlaamse kranten en de redactie hadden het respectievelijk over 234 301,781 en 235 000 euro.

Is zo'n telfout het einde van de wereld? Helemaal niet en zeker niet bij dit onschuldige nieuwsitem. Maar er zijn nieuwsberichten waarbij een verschil van 47 874,548 euro wel van cruciaal belang kan zijn.

Met een dergelijk bedrag zouden online shoppers vandaag (op Cyber monday)overigens heel wat pret kunnen beleven.

Cultus van de politieke fossielen

Het opdissen van markante politici uit een vorig decennium lijkt zo stilaan een vaderlandse traditie te worden. De coryfeeën van weleer moesten het afgelopen jaar geen heimwee hebben naar de politieke spotlights. Eyskens, Martens, Van Rompuy en Dehaene: ze mochten allemaal een prominente rol spelen in de Grote Institutionele Crisis-show. Dat de oude garde mee aan de basis ligt van de staatsschuld en de huidige institutionele crisis, lijkt hen al lang christelijk vergeven.

Voormalig premier Wilfried Martens (CD&V) werd gisteravond door de koning ingeschakeld als bemiddelaar om een procedure uit te werken voor de communautaire onderhandelingen(DS, 21/11/09). Uit die keuze blijkt dat de vorst het hete hangijzer van de staatshervorming absoluut niet toevertrouwt aan de huidige lichting beleidsmakers.

Na de Europese promotie van Van Rompuy, is er een initiatiefnemer nodig die de staatshervorming weer uit het slop kan trekken. De kaarten voor Leterme liggen niet al te best in Wallonië, daar leverde LeSoir onlangs nog sluitend bewijs voor. Maar de vraag blijft of Wilfried Martens' onderhandelingspositie zoveel gunstiger is. Het politieke fossiel wordt er gekarikaturiseerd als een botte flamingant.

Dat niet verkozen, door de koning aangeduide figuren wezenlijke veranderingen moeten teweegbrengen, doet twijfels rijzen bij het democratisch gehalte van ons land.

Dialectiek met rockallures

Het concept van Them Crooked Vultures is eenvoudig en niet geheel onbeproefd: zet enkele doorwinterde rockmuzikanten aan het jammen en genereer een geluid dat de klanken van hun vorige bands in een gloeiende synthese overstijgt. Kortom: schep dialectiek met rockallures. Het resultaat is niet altijd innoverende toonkunst, maar wel bijna altijd een commerciële voltreffer.

Deze poging om het origineel te overklassen is niet geheel onverdienstelijk. Al hadden Josh Homme, John Paul Jones en Dave Grohl er wel een behoorlijke uitdaging aan: de leden van de ‘supergroep’ moesten respectievelijk terugblikken op het repertoire van Queens of the Stone Age, Led Zeppelin en Foo Fighters. En dan vergeten we Nirvana, Eagles of Death Metal en de onvolprezen groep Kyuss nog.

In elk geval komen Josh Homme en Dave Grohl verder dan een potje jammen met hun idool John Paul Jones. Stevige gitaarpartijen, een sobere drum en stevige baslijntjes maken van de titelloze plaat een potig schijfje pure stoner-rock. Dat het gezelschap inspiratie putte uit het eigen rockverleden, mag blijken uit de nummers.‘Elephants’ is een ontmoeting tussen Led Zeppelin en Queens of the Stone Age, Mind Eraser (No Chaser) een rendez-vous met Qotsa en Foo Fighters. ‘Scumbag Blues’ lijkt recht uit de jaren 70 geplukt en dan betovert John Paul Jones het nummer nog eens met een schitterende baslijn ook: een oorgasme voor elke rechtgeaarde bassist. Het slotnummer‘Spinning in Daffodils’ heeft iets apocalyptisch. De invloed van Josh Homme is merkbaar op de hele cd, maar vooral dit laatste nummer zou door een weinig oplettende luisteraar abusievelijk een 'voortreffelijk Queens of the Stone Age-wijsje' genoemd kunnen worden. Wat mij betreft is het overigens het beste nummer van de plaat.

Vanaf vandaag kan u zich het album aanschaffen en ik zal u niet tegenhouden.

Snelheid! Kwaliteit?

Als nieuwsminnend individu kan ik initiatieven als ihavenews.be en 4040 alleen maar toejuichen. Burgers die als nieuwsbronnen fungeren: het klinkt allemaal fantastisch democratisch, interactief en hedendaags. Een essentiële voorwaarde is wel dat met die informatie gewerkt wordt volgens de codes die van toepassing zijn op het werken met andere nieuwsbronnen. Informatie controleren is wellicht de voornaamste van die codes. Dat het persbureau in een hoax koningin Fabiola's overlijden aankondigde, is een uiting van een fundamentele fout op de Belga-redactie.

Of het Belga een les zal wezen, kan u zelf uittesten. Plaats uw meest originele nepbericht hier en kijk of Belga er wat mee aanvangt.

Het was overigens al de vierde keer dat Fabiola's overlijden aangekondigd werd. Eerder gebeurde dat al op de websites van vrt, Gazet van Antwerpen en De Morgen. Snel nieuws online brengen is prima. Daartoe gebruik maken van burgerlijke bronnen is dat ook. Maar of de journalistieke code en kwaliteit er door die snelheid aan mogen geloven is een andere kwestie.

De dictatuur van de vrijheid

Met My Queen Karo brengt Dorothée van den Berghe een eerlijk en bij momenten rauw drama over het leven in een hippiecommune. Het verhaal speelt zich af in het Amsterdam van de jaren 70 en portretteert op een grandioos onversneden manier het opgroeien van een eigenwijs kind in een nog veel eigenwijzere omgeving.

Het verhaal lijkt recht vanuit het hart te komen en daar is een duidelijke reden voor. Dorothée zou zelf een wezenlijk deel van haar jeugd doorgebracht hebben in een Amsterdamse commune. Al heeft niet alleen de levenservaring van de regisseur ervoor gezorgd dat wij opgezogen werden door het verhaal. De acteerprestatie van Anna Franziska Jäger, die de jonge en impulsieve Karo vertolkt, is ronduit adembenemend. “Zij speelt Karo niet, zij is Karo”, merkte Humo terecht op.

Dorothée van den Berghe vertelt haar verhaal met zulk een fijn gevoel voor symboliek, dat we onwillekeurig moesten denken aan de grote Franse cineast François Truffaut en zijn l’enfant sauvage (1970). Het filmgenieke schommelen dat tot symbool verwordt, de zorgvuldig uitgedachte mise-en-scène en de cast van schitterende jonge acteurs maken van My Queen Karo een Truffautiaans meesterwerk.

Buiten de stilistische kenmerken om, stemt de film ook tot nadenken. Dorothée toont de vrijheid als een fundamentele paradox. Want de vrijheid kan een dictatuur zijn, die puur menselijke emoties en gedachten onverwijld de mond snoert. In de commune moet iedereen vrij zijn.

Godverdomse dagen

Het mocht een woelig weekend heten voor de schrijvende pers. Zo hadden we het vonnis in de zaak Lefevere versus Het Laatste Nieuws en de discussies naar aanleiding van het vechtgesprek tussen Vankrunkelsven en Rik Van Cauwelaert in Phara. Als klap op de vuurpijl werd Fabiola’s heengaan per abuis op de webpagina van De Morgen aangekondigd. Toch heeft het nepbericht wellicht de minst ingrijpende consequenties voor de journalistieke professie.

Het vonnis in de rechtszaak die Patrick Lefevere aanspande tegen enkele journalisten van Het Laatste Nieuws was duidelijk. Twee hoofdredacteurs en journalist Maarten Michielssens mogen in de buidel tasten: 600.000 euro morele schadevergoeding voor de manager van Quick step-Innergetic en Yvan Vanmol, de arts van het team. De aantijgingen omtrent dopinggebruik in de ploeg van Lefevere stoelden op ongefundeerde en zelfs verzonnen gegevens, oordeelde de rechtbank van eerste aanleg in Brussel. Dat een burgerlijke rechtbank journalisten op hun civiele verantwoordelijkheid wijst, is ietwat merkwaardig. Peter Vandermeersch van De Standaard vindt zo’n signaal ook nodig (DS,02/11). De reactie van de Vlaamse Vereniging voor Journalisten doet in elk geval vermoeden dat er weinig ruimte is voor zelfkritiek en -reflectie. Ze toonde zich ‘ontzet’ naar aanleiding van het vonnis en heeft ‘met verbazing’ kennis genomen van de veroordeling.

Een verzuchting die weleens gehoord wordt, is dat het journaille niet zelf rechter moet spelen. Het grootste probleem is dat journalisten beschuldigen en veroordelen zonder de spelregels die verbonden zijn aan het rechtssysteem te respecteren. Beschuldigingen uiten op grond van ongecontroleerde of oncontroleerbare informatie wordt zelden als een achtenswaardige praktijk gezien. Nochtans groeit de trieste lijst voorbeelden wekelijks aan.

In en vooral na het twistgesprek tussen Patrik Vankrunkelsven en Rik Van Cauwelaert in Phara dook het onderwerp ook al op. Zonder veel soesa leek de Knack-hoofdredacteur de klacht van stalking en huisvredebreuk die tegen Vankrunkelsven loopt, om te buigen tot een beschuldiging. Vankrunkelsven kaatste terug door te stellen dat het blad zich al jarenlang schuldig maakte aan ongefundeerde tirades en beschuldigingen tegen zijn persoon. Even later noemde Vankrunkelsven Karel De Gucht als de persoon die lekte naar Knack, een beschuldiging die Van Cauwelaert gedecideerd ‘onzin’ noemde. Verderop in het vertoog spatte de haat nog meer van het scherm en Phara kon de gemoederen nog maar moeilijk bedaren.

Het eindresultaat was een sensationeel stukje televisie dat een weinig fraai beeld schetst van zowel politiek als journalistiek. Jammer.Voor de politiek. Maar zeker ook voor de journalistiek en haar imago.