De tekst “Why I blog” van Andrew Sullivan is nuttig leesvoer voor elk beginnend blogtalent. Naast een nuchtere analyse van de blogpraktijk reikt Sullivan zijn epigonen ook concrete tips and tricks aan. Het zijn tips die aanzetten tot actie en durf, of in elk geval toch tot zelfreflectie.
Sullivan omschrijft het bloggen als “a spontaneous expression of instant thought”. Dat klopt, want als een bloggend schrijver relevant wil zijn, zal die zich ‘in het nu’ moeten uitlaten. Oud nieuws is iets voor historici, dementerenden en krantenlezers, het ‘nu’ vormt de eeuwige deadline voor elk rechtschapen blogger. Voor die laatste zit er dus weinig anders op dan zich te laten leiden door de écriture automatique. Nochtans is dat lichtvoetig tikken aan secondewijzertempo niet zonder gevaar. Niet-anonieme bloggers verbinden hun naam met iedere post op hun blog. In een poging om gezichtsverlies en plein public te vermijden, kan de verstarring het halen van het lef of kan een streven naar perfectionisme de actualiteitswaarde van het bericht fnuiken.
Al goochelend met metaforen zegt Andrew Sullivan over een blog: “if it stops moving, it dies. If it stops paddling, it sinks.” Gelijk heeft hij, al lijkt het soms ook: “if it moves the wrong way, it may approach a waterfall”. Een foute zet kan je je reputatie kosten.
Er zijn twee conclusies die ik kan trekken na het lezen van “Why I blog”. Eén: ik ben nog geen onbevreesd blogger. Twee: dit is nog geen blog. Maar ik werk eraan.
donderdag 29 oktober 2009
dinsdag 27 oktober 2009
Vaya Con Dios: zo waren ze niet gekomen
Een Franstalig album was waarschijnlijk het laatste waarop de fans van het eerste uur zaten te wachten. Maar goed, c'est comme ça. Durven verrassen mag een lovenswaardige eigenschap heten en dat zullen adepten van Dani Klein ook na ‘Comme on est venu’ nog beamen. In 47 beklijvende minuten schippert de Brusselse tussen melancholie en berusting, presenteert ze haar diepste zielenroerselen en stampt ze driftig tegen heilige huisjes aan. En dat doet ze allemaal met een voortreffelijke zin voor lyriek.
Hoe doorleefd de teksten ook mogen zijn, de heftige jaren zijn Dani niet op de stem gesprongen. Ze klinkt nog even sexy als ze eruitzag in 1986 en haar stemgeluid heeft de kenmerken van een goede kaas: niet ontrand, bij momenten heerlijk smeuïg en ook na jaren in een stoffige kelder nog verrassend appetijtelijk.
De halfbakken fan die alleen in instant hits geïnteresseerd is, bespaart zich best een vergeefse speurtocht en spaart beter nog even door voor de nieuwe van K3. Al hoort ie de op tempo gebrachte heruitgave van Pauvre Diable een kans te geven. De keuze voor de albumtitel ’Comme on est venu’ is onjuist. Want zo waren ze helemaal niet gekomen. Maar dat geeft niet.
Hoe doorleefd de teksten ook mogen zijn, de heftige jaren zijn Dani niet op de stem gesprongen. Ze klinkt nog even sexy als ze eruitzag in 1986 en haar stemgeluid heeft de kenmerken van een goede kaas: niet ontrand, bij momenten heerlijk smeuïg en ook na jaren in een stoffige kelder nog verrassend appetijtelijk.
De halfbakken fan die alleen in instant hits geïnteresseerd is, bespaart zich best een vergeefse speurtocht en spaart beter nog even door voor de nieuwe van K3. Al hoort ie de op tempo gebrachte heruitgave van Pauvre Diable een kans te geven. De keuze voor de albumtitel ’Comme on est venu’ is onjuist. Want zo waren ze helemaal niet gekomen. Maar dat geeft niet.
zondag 18 oktober 2009
Wanneer de stuurlui van wal steken
Terwijl de politieke partijen druk doende waren dissidenten de mond te snoeren of een open oorlog over de partijvoorzitter te voeren, schopte Rik Torfs keet met een verontrustend bericht. “De professor kerkelijk recht heeft besloten een eigen politieke partij op te richten”, lazen we in De Standaard op 17/10. Maar de tranen (of ze nu van vreugde of eerder van verdriet waren, laten we even in het midden) waren nauwelijks opgedroogd of het VRT-journaal strooide al wat ‘zou’ in de soep.
Het lijkt erop dat de Coreliokranten wat voorbarig waren toen ze het artikel, doof voor Torfs’ voorwaardelijke wijs, uit hun pen toverden. Hoe dan ook, de consternatie is nu compleet en het electoraat wacht met ingehouden adem op de professors politieke aantrede bij de federale verkiezingen van 2011. Kritische stemmen bemerkten de als bij wonder geschiedde timing van de annunciatie. Want als u wil weten wat Rik Torfs precies in zijn mars voert, zal u zich toch eerst zijn nieuwste boek ‘Wie gaat er dan de wereld redden?’ moeten aanschaffen. Voor zijn signatuur op uw persoonlijk exemplaar wordt u met plezier doorverwezen naar zijn kraampje op de 73ste Boekenbeurs later deze maand.
Misschien blijft Torfs wel gewoon de man in de marge en was het allemaal maar een zwanske, een plaisanterie die het humorgehalte van zijn tussenkomsten in ‘De slimste mens’ moeiteloos had kunnen evenaren. En misschien was het wel op de set van die succesvolle televisiequiz dat hij het lumineuze idee gekregen had. Kennelijk had een deelname aan ‘de slimste mens’ Bart De Wever geen electorale windeieren gelegd...
Wat er ook van zij, mediavriend Torfs opperde laatst nog dat het “de huidige politiek aan creativiteit ontbreekt" (De Tijd, 17/10). Allemaal goed en wel, maar dan zal hij toch zelf ook creatief voor de dag moeten komen. Een eerste stap is het verzinnen van een creatieve naam voor zijn politieke beweging. Ik hielp hem een handje en kwam tot het besef dat het geen eenvoudige klus wordt:
- de EPMHEDEAWIZWW:
Een populistisch mopje hier en daar en alles wat ik zeg wordt waar
- de CVEMDUVAPD:
Club voor erudiete mensen die uit verveling aan politiek doen
- de RMOP?NAMRT:
Rectoraat, media of politiek? Niets amorfs met Rik Torfs
U merkt het, mijn zoektocht leverde slechts weinig welluidende namen op die bovendien eerder aan Pakistaanse terreurorganisaties doen denken dan aan degelijke, Vlaamse, katholieke partijnamen. Of ik naar aanleiding van mijn zwakke vondsten mea culpa wil slaan? I take the fifth amendment want wat kan ik het helpen dat de naam ‘Spirit’ al eerder benut werd. Toch ben ik er rotsvast van overtuigd dat de professor nog een marktgerichte naam zal weten te verzinnen. Het zal een kiesvriendelijke naam worden, een naam die zal verkopen net als zijn boek en zijn half schuine moppen.
Veel geluk, professor!
Het lijkt erop dat de Coreliokranten wat voorbarig waren toen ze het artikel, doof voor Torfs’ voorwaardelijke wijs, uit hun pen toverden. Hoe dan ook, de consternatie is nu compleet en het electoraat wacht met ingehouden adem op de professors politieke aantrede bij de federale verkiezingen van 2011. Kritische stemmen bemerkten de als bij wonder geschiedde timing van de annunciatie. Want als u wil weten wat Rik Torfs precies in zijn mars voert, zal u zich toch eerst zijn nieuwste boek ‘Wie gaat er dan de wereld redden?’ moeten aanschaffen. Voor zijn signatuur op uw persoonlijk exemplaar wordt u met plezier doorverwezen naar zijn kraampje op de 73ste Boekenbeurs later deze maand.
Misschien blijft Torfs wel gewoon de man in de marge en was het allemaal maar een zwanske, een plaisanterie die het humorgehalte van zijn tussenkomsten in ‘De slimste mens’ moeiteloos had kunnen evenaren. En misschien was het wel op de set van die succesvolle televisiequiz dat hij het lumineuze idee gekregen had. Kennelijk had een deelname aan ‘de slimste mens’ Bart De Wever geen electorale windeieren gelegd...
Wat er ook van zij, mediavriend Torfs opperde laatst nog dat het “de huidige politiek aan creativiteit ontbreekt" (De Tijd, 17/10). Allemaal goed en wel, maar dan zal hij toch zelf ook creatief voor de dag moeten komen. Een eerste stap is het verzinnen van een creatieve naam voor zijn politieke beweging. Ik hielp hem een handje en kwam tot het besef dat het geen eenvoudige klus wordt:
- de EPMHEDEAWIZWW:
Een populistisch mopje hier en daar en alles wat ik zeg wordt waar
- de CVEMDUVAPD:
Club voor erudiete mensen die uit verveling aan politiek doen
- de RMOP?NAMRT:
Rectoraat, media of politiek? Niets amorfs met Rik Torfs
U merkt het, mijn zoektocht leverde slechts weinig welluidende namen op die bovendien eerder aan Pakistaanse terreurorganisaties doen denken dan aan degelijke, Vlaamse, katholieke partijnamen. Of ik naar aanleiding van mijn zwakke vondsten mea culpa wil slaan? I take the fifth amendment want wat kan ik het helpen dat de naam ‘Spirit’ al eerder benut werd. Toch ben ik er rotsvast van overtuigd dat de professor nog een marktgerichte naam zal weten te verzinnen. Het zal een kiesvriendelijke naam worden, een naam die zal verkopen net als zijn boek en zijn half schuine moppen.
Veel geluk, professor!
dinsdag 13 oktober 2009
PANTA RHEI
Er zijn er die je omarmen.
Er zijn er die je koesteren en laten begaan.
Maar er zijn er veel meer die je haten, die tegen je vechten.
Een ongelijke strijd want jij bent onverbiddelijk,
je slaat *bim bam* toe en gaat verder als was er niets aan de hand.
Soms lijkt het of je niet vooruit wil, dan volg ik elke stap die je zet.
En even vaak ga je te snel. Dan wil ik je een halt toeroepen.
Maar jij luistert niet naar mij. Jij laat je door niemand kisten. Wat ben je prachtig machtig.
Ik kan je niet raken. Je tikt me voorbij.
Sommigen denken: de mijne komt nog wel.
Sommigen hebben voor ze het goed en wel beseffen de hunne al gehad.
Er zijn er die je koesteren en laten begaan.
Maar er zijn er veel meer die je haten, die tegen je vechten.
Een ongelijke strijd want jij bent onverbiddelijk,
je slaat *bim bam* toe en gaat verder als was er niets aan de hand.
Soms lijkt het of je niet vooruit wil, dan volg ik elke stap die je zet.
En even vaak ga je te snel. Dan wil ik je een halt toeroepen.
Maar jij luistert niet naar mij. Jij laat je door niemand kisten. Wat ben je prachtig machtig.
Ik kan je niet raken. Je tikt me voorbij.
Sommigen denken: de mijne komt nog wel.
Sommigen hebben voor ze het goed en wel beseffen de hunne al gehad.
vrijdag 9 oktober 2009
De helaasheid der Europese dingen
In Dublin en Brussel hangt nog de weeë geur van achtergebleven bodempjes champagne. Toch is er reden om de onbezorgde vreugde van vorige week wat te temperen. De ‘yes’ van de Ieren is nog geen ‘yes’ voor Lissabon, zolang de Poolse president Lech Kaczynski en zijn Tsjechische ambtsgenoot Vaclav Klaus het verdrag niet geratificeerd hebben. De Poolse president heeft laten blijken dat hij de Ieren in hun beslissing zal volgen. Tot zover het goede nieuws.
De champagne drinkende menigte had zich kunnen verslikken in het probleem dat de Tsjechische president ondertussen schept. De eurosceptische Klaus onderneemt voortdurend pogingen om het verdrag te dwarsbomen. De Tsjechische premier Jan Fischer mag dan wel verkondigen dat ‘Tsjechië het verdrag nog voor eind 2009 gaat ratificeren’(DM, 08/10), Klaus’ verzet lijkt niet zo makkelijk aan de kant te schuiven. In een Europees doemscenario slaagt Klaus erin de ratificatie uit te stellen tot na de Britse verkiezingen, die bijna zeker door de eurosceptische conservatieven zullen gewonnen worden. De conservatieven plannen na hun verkiezingswinst een nieuw referendum en beogen daarbij een Britse terugtrekking uit het Europese spel.
Ondertussen is het vertragen van het ratificatieproces zowat een specialiteit aan het worden van de Tsjechische president. EU-voorzitter Reinfeldt trok gisteren nog wit weg toen Klaus hem per telefoon meedeelde dat hij nog een voetnoot wilt toevoegen(DS, 09/10). Toch kan verwacht worden dat de politieke druk op Klaus danig zal oplopen dat ie zal bezwijken en -desnoods met het mes op de keel- zijn krabbeltje onder het verdrag zal zetten. Lissabon kan gered worden van de helaasheid, zo lijkt het.
Maar…
het hele doemscenario daargelaten, rest Europa een veel fundamenteler probleem. Men zou zich kunnen afvragen wat de daadkracht is van een Europa dat niet gedragen wordt door alle nationale leiders, laat staan door alle Europese burgers. Zij die het verdrag goedkeurden omwille van politieke of economische druk, maar niet achter de inhoud ervan staan, blijven eurosceptisch of Europa-onverschillig. Dat amper 43,2% van de Europese kiezers naar de stembus trok in juni kan als een signaal gezien worden.
De plankenvloer van de Irish pub kleeft nog van de kwistig gemorste Guinness. Het is er moeilijk lopen, in de pub en helaas ook in de Europese Unie.
De champagne drinkende menigte had zich kunnen verslikken in het probleem dat de Tsjechische president ondertussen schept. De eurosceptische Klaus onderneemt voortdurend pogingen om het verdrag te dwarsbomen. De Tsjechische premier Jan Fischer mag dan wel verkondigen dat ‘Tsjechië het verdrag nog voor eind 2009 gaat ratificeren’(DM, 08/10), Klaus’ verzet lijkt niet zo makkelijk aan de kant te schuiven. In een Europees doemscenario slaagt Klaus erin de ratificatie uit te stellen tot na de Britse verkiezingen, die bijna zeker door de eurosceptische conservatieven zullen gewonnen worden. De conservatieven plannen na hun verkiezingswinst een nieuw referendum en beogen daarbij een Britse terugtrekking uit het Europese spel.
Ondertussen is het vertragen van het ratificatieproces zowat een specialiteit aan het worden van de Tsjechische president. EU-voorzitter Reinfeldt trok gisteren nog wit weg toen Klaus hem per telefoon meedeelde dat hij nog een voetnoot wilt toevoegen(DS, 09/10). Toch kan verwacht worden dat de politieke druk op Klaus danig zal oplopen dat ie zal bezwijken en -desnoods met het mes op de keel- zijn krabbeltje onder het verdrag zal zetten. Lissabon kan gered worden van de helaasheid, zo lijkt het.
Maar…
het hele doemscenario daargelaten, rest Europa een veel fundamenteler probleem. Men zou zich kunnen afvragen wat de daadkracht is van een Europa dat niet gedragen wordt door alle nationale leiders, laat staan door alle Europese burgers. Zij die het verdrag goedkeurden omwille van politieke of economische druk, maar niet achter de inhoud ervan staan, blijven eurosceptisch of Europa-onverschillig. Dat amper 43,2% van de Europese kiezers naar de stembus trok in juni kan als een signaal gezien worden.
De plankenvloer van de Irish pub kleeft nog van de kwistig gemorste Guinness. Het is er moeilijk lopen, in de pub en helaas ook in de Europese Unie.
maandag 5 oktober 2009
En daar rolt ie dan...
Geruime poos geleden dat ik het nog zo bestierf van het lachen als gisteravond. In wat een legendarisch televisiemoment hoort te worden, snaterde Piet Huysentruyt erop los in zijn eigen West-Vlengels. Het Pfaffiaans tafereel ontplooide zich op het ogenblik dat SOS Piet in Carolina’s flat arriveerde. De bedeesde Spaanse had Piets SOS-hulp ingeroepen om haar fajitas wat meer cachet te geven. Een rijzig taaldrama loerde om de hoek want Carolina sprak alleen maar een mondje Engels.
Inderdaad, de taalbarrière liet de anders zo pedante West-Vlaming aanvankelijk wat onbeholpen overkomen. Maar al snel herpakte Huysentruyt zich voor het brandende oog van de camera. Met herwonnen moed sprak de tv-kok Carolina en zijn trouw publiek toe “this is multifunctional SOS Piet”, prees hij zichzelf trots aan. De zelfverklaarde polyglot waagde zich vervolgens aan wat gedurfde taalreceptjes: “krokante vegetabelekes”, “goed brown gebakken chicken” en “then you get a korstje”.
Piet maakte al helemaal gehakt van de taalbarrière wanneer hij Carolina waarschuwde voor “a mess from your welste”. Alsof het bezoek haar nog niet genoeg ontredderd had, zag ze vervolgens zijn “smoeleke changing a bit”. Gelukkig kon het kneusje hem aan het eind van het programma plezieren. Op Vlaanderens meest geïmiteerde vraagzin (wat hebben we vandaag heleerd?) antwoordde ze tot Piets groot jolijt “ with the deksel on it”.
Iedereen die mee wil genieten van Piets taalspektakel klikt hier.
Inderdaad, de taalbarrière liet de anders zo pedante West-Vlaming aanvankelijk wat onbeholpen overkomen. Maar al snel herpakte Huysentruyt zich voor het brandende oog van de camera. Met herwonnen moed sprak de tv-kok Carolina en zijn trouw publiek toe “this is multifunctional SOS Piet”, prees hij zichzelf trots aan. De zelfverklaarde polyglot waagde zich vervolgens aan wat gedurfde taalreceptjes: “krokante vegetabelekes”, “goed brown gebakken chicken” en “then you get a korstje”.
Piet maakte al helemaal gehakt van de taalbarrière wanneer hij Carolina waarschuwde voor “a mess from your welste”. Alsof het bezoek haar nog niet genoeg ontredderd had, zag ze vervolgens zijn “smoeleke changing a bit”. Gelukkig kon het kneusje hem aan het eind van het programma plezieren. Op Vlaanderens meest geïmiteerde vraagzin (wat hebben we vandaag heleerd?) antwoordde ze tot Piets groot jolijt “ with the deksel on it”.
Iedereen die mee wil genieten van Piets taalspektakel klikt hier.
De teerling is geworpen.
Terwijl de Rubicon achter me leegloopt, treed ik net als mijn vriend Julius een land vol uitdagingen tegemoet. Dat doe ik gezwind, want ik voel me gedragen door u, kritische lezer. Hoe oneffen de paden in Blogland ook mogen zijn, u loopt met me mee.
Blogger.com mag u dan wel een volger noemen, onbesuisd volgen zal u me niet. U zal me tegenspreken, terechtwijzen en bij momenten vervloeken. Maar precies daarom zal ik u waarderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
